Refleksion ndaj një proteste studentore

“Edukimi është një proces që zgjat gjithë jetën, që përfshin por që nuk identifikohet me procesin shkollor dhe me edukimin e fëmijëve” (UNESCO).

Duke tentuar të kapja thelbin e asaj se cfarë kërkonin studentët e fakultetit të mjekësisë me protestën e tyre, ju referova faktit, që Pedagogjia për Mijëvjecarin e tretë, kërkimet shkencore kanë demostruar që mendja përmban kapacitetin të mësojë gjatë gjithë jetës, dhe se në mënyrë konstante duhet të ushqehet dhe përdoret gjithnjë aftësia, gjithnjë me aftësinë për t’u trasformuar dhe për të thithur.

Të edukohesh për të edukuar është ndërkaq parimi inspirues i një përditëshmërie që mbështet procesin e auto-edukatës, një proces themelor për cdo edukator për cdo njeri. Kjo është akoma më e rëndësishme për ata që kanë marrë përsipër misionin e përgatitjes së brezit të ri me njohuritë dhe praktikat për t'u përballur me jetën dhe dinamikat e saj gjithnjë në ndryshim, Ndryshime të cilat janë shoqëruar nga një rritje e shpejtësisë së shpërndarjes së dijes dhe të zhvillmit teknologjik gjithnjë e më të shpejtë, fenomene tipike këto, që karakterizojnë epokën tonë. Ndërkombëtarizimi i shkëmbimeve, globalizimi i teknologjisë dhe në vecanti shoqëria e informacionit, u afrojnë individëve mundësi më të mëdha për akses në informacion dhe dije. Shoqëria e të ardhmes do të jetë kështu një shoqëri e dijes. Këto ndryshime ekonomike, sociale dhe teknologjike, kërkojnë një të mësuar të vazhdueshëm për t'i lejuar individët të jenë në gjëndje për të përballuar ndryshimet që derivojnë.
është në këtë perspektivë që profilizohet një rol qëndror i sistemit të arsimit dhe për rrjedhojë i mësuesve dhe të gjithë operatorëve të dijes. Të edukohesh për të edukuar njerëzimin e mijëvjecarit të tretë, nuk është e lehtë. Kush merr përsipër një mision të tillë sipas meje ka nevojë të organizojë dijen e tij dhe të kultivoj një njohje e cila të jetë suportuar nga një reagim rispetoz, etik dhe i qëndrueshëm. Kërkesë kjo që buron nga fakti i thjeshtë, por shumë i rëndësishëm, që arsimi është një e mirë shumë shumë e rëndësishme, dhe si i tillë ai duhet të jetë sa më universalisht i mundur.

Arsimi është themelor, por si në cdo vend edhe tek ne ai ka vecantit e veta. Arsimi duhet të shërbejë mbi të gjitha për të hapur mendjet. Janë shumë të rëndësishme disiplinat që studiojnë por janë shumë më të rëndësishme që të mësuarit të ketë objektiv edukimin për të hapur mendjen sic thotë Shekspiri:

“ disa (madheshtine) e posedojne qysh ne lindje, te tjere e fitojne, te tjere akoma e marrin si dhurate”.

Fëmijët tanë, të rinjtë që e kanë jetën përpara tyre nga shkolla nuk duhet të marrin si “dhuratë” “vogëlsinë”. Pikërisht kjo ishte edhe thelbi i kërkesës së studenteve të mjekësisë sipas meje: të hapin mendjet dhe të përgatiten cilësisht dhe realisht për jetën. Ti fitojnë dhe konsolidojne dijet e tyre gjatë procesit universitar dhe jo të marrin si dhuratë një copë diplomë pa vlerë. Eshtë shumë i rëndësishëm fakti, që një gjë të tillë e kërkojnë vet studentet, duke shigjetuar në zemer nga brenda difektet e sistemit formativ. Në këtë rast ka shume gjëra në lojë ndaj të cilave duhet reflektuar.

Cilat jane shkaqet e situates deficitare te arsimit ne vendin tone? Kjo eshte pyetje qe duhet te marre pergjigje nga operatoret dhe aktroret e perfshire ne kete proces, por edhe nga shoqeria civile e me gjere. Mbi baze edhe te konfrontimit te treguesve ne kete fushe edhe me vendet e tjera te rajonit te propozohet nje strategji veprimi per te rilancuar cilesine komplesive te sistemit tone shkollor.

Politikate arsimit bejne pjese ne ato instrumenta pa te cilat nuk eshte e mundur, ne vende si yni, te nisesh nje proces te zhvillimit te qendrueshem, specifikisht ne nje epoke ne te cilen faktoret jo materiale te zhvillimit shpenzojne nje pjese ne rritje gjithnje dhe me te konsiderueshme nga PBB ne vendet e zhvilluara dhe ato te ekonomive emergjente. Nje epoke ne te cilen konkurueshmeria luhet ne cilesine e dijes dhe te burimeve njerezore me kualifikim me te larte pa te cilen nuk mund te mendohet te perballohen sfidat e globalizimit, te cilat quhen inovacion teknologjik, prodhim i dijes dhe informacion.

Procesi i dijes dhe kompetencave te kualifikuara ka nje efekt vendimtar edhe ne mobilitetin social duke percaktuar spostimin e kapitalit njerezor atje ku jane proceset e zhvillimit tashme te filluar dhe konsoliduar, duke kontribuar per te permiresuar kushtet e pageses si dhe ato sociale te individit. Ne kete kontekst eshte shume preokupante mungesa si ne dije, si ne kompetence ashtu dhe aftesine per te perdorur dijet ne perputhje me kontekstin specifik, sic eshte prezantuar situata edhe nga vet studentet (pretendimi se marrin vetem dije teorike, nuk dine te mbajne stetoskopin, s’jane te afte te trajtojne nje te semure neser etj si keto).

Shtimi sasior i universiteteve, nuk mundet dhe nuk duhte te jete shkak per perkeqesimin cilesor te mesimit universitar, per mungese te kohes se nevojeshme per te pergatitur masen e madhe te pedagogeve te nevojeshme dhe per te krijuar nje strukture ndertesash te pershtateshme.

Ky impenjimi i ri, ndihmes, ka ndikuar negativisht mbi impenjimin tjeter te vet universiteteve, ate te zgjerimit cilesor te kultures shkencore dhe humanitare. Eshte krijuar keshtu ne pjesen e larte te sistemit tone shkollor nje boshllek cilesor, natyrisht me perjashtime, per mbushjen e te cilit bejne thirrje vet studentet. Arsimi universitar, megjithese ende ne gjendje te mbaj nivelin kulturor, shkencor dhe tekonologjik ekzistues, eshte bere i paafte te krijoje te ardhmen.

Problemi i cilesise se ulet ne arsim, qofte ne sistemin parauniversitar , qofte ne ate universitar, eshte sigurisht i varur ne mase te gjere edhe nga kushtet e mesuesve. Mesuesit kane kushtet e pranimit nga me te uletat dhe progresi i kerkuar prej tyre eshte shume i limituar, i lidhur me shume me faktin e vjetersise dhe jo sic ndodh ne bote, nga rezultatet e arritura apo nga kualifikimet e kryera.

Nevojitet te vihet ne jete nje mekanizem, qe e lidh progresin me keto komponente, ashtu sic ndodh ne vende te tjera, per te shtuar motivimin se bashku me produktivitetin dhe me nivelin cilesor te mesuesve, pervecse ti rijepet dinjitet nje kategorie kaq te rendesishme per zhvillimin e ardhshem te vendit. Prej ketu buron nevoja per nderhyrje te menjehereshme per ti dhene me shume cilesi arsimit shkollor, berjen me efikas dhe eficient te alokimit te burimeve financiare dhe permiresimit te organizimit te punes dhe te karrieres se mesuesve.

Ne kete rast vihet re qe ndikimi ka edhe konteksti yne nacional: infrastruktura, situata kulturore dhe sociale e familjeve (shpenzimet) ka pa dyshim influence ne rezultatet jo te kenaqeshme si dhe ne nje diferencen midis rajoneve te ndryshme te vendit. Situata duket paradoksale ne se ballafaqojme te dhenat mbi shpenzimet per arsimin. Shpenzimet per arsimin ne se maten me rajonin, te llogaritura mbi PBB rezultojne si me poshte: shpenzimet per arsimin ne vendet e OECD 3,9%, ne Itali 3,6 ne shqiperi 3,5% ne vendet ballkanike 4,6%..te PBB respektive.

Pra sic shihet ne rajon qeveria jone eshte ajo qe ka investuar me pak ne formim dhe arsimim, pale ne kerkim, ku inevstimi eshte i paperfillshem, duke mos pasur yllin e saj polar meriten dhe aksesin formativ per te gjithe. Treguesit e investimit ne arsim dhe kerkim shprehin qarte faktin se ekzekutivi tek ne, ndryshe nga sa promovon, nuk e vret aq shume mendjen per shkollen dhe universitetet dhe te investoj ne kete sektor ju duket si ti hedhin parate ne ere; ekzaktesisht e kunderta e asaj qe do te bente nje vend normal ne kete kohe, i cili ka domosdoshmeri te ngushtoje distancat ne zhvillim dhe nivel jetese, me fqinjet e tij apo vendet e UE ku ne aspirojme te aderojme. Kjo eshte ekzaktesisht e kunderta e asaj qe po ben Europa ne kete kohe krize ( referuar Strategjise se Lisbones dhe Strategjise Europa 2020).

Kjo situate ne se e ballafaqojme me treguesit cilesor te ofertes formative, tregon qe kjo e fundit nuk varet vetem nga niveli me i ulet i shpenzimeve, por qe ekziston mbi te gjitha nje problem tjeter serioz, i alokimit te burimeve financiare, neprmjete te cilit sakrifikohet publikja ne favor te privatit (referuar ligjit te ri per arsimin e larte, mendimi kritik ndaj te cilit u sfumua per nje konformizem cinik qe lancohet nga tv komerciale), ne te cilat ben pjese edhe nje nivel i pamjaftueshem i shpenzimeve ne llogari kapitale per infrastrukturen shkollore.

Ne keto kushte nevojitet te niset nje rol i ri i shtetit, i cili do te coje ne nje menyre qeverisjeje te re te shkolles e shoqeruar kjo me nje autonomi te plote ekonomiko-financiare te instutcioneve shkollore te shoqeruara me aftesi per te aktualizuar nderhyrjet e nevojeshme per permiresimin e rezultatit. Perpara se gjithash duhet te themi se ne kete faze kemi nevoje per pushtetin dhe per mbrojtjen e institucioneve, jo vetem te tregut. Istitucione keto te furnizuara me rregulla demokratike, civile dhe te drejta njerezore, mendie te hapura dhe te lira, struktura te arsimit baze, asistence shendtesore dhe rrjete te sigurise ekonomike, dispozita per lirine dhe te drejtat e grave, objektiva te denje per nje vend jo vetem demokratik, por modern qe beson ne te ardhmen e tij.

Ne lidhje me protesten e studenteve me duhet te risjelle ne skene sloganet e vjetra te kujt deshiron te ruaj status quone, te kujt eshte apriorikisht kunder cdo lloj ndryshimi dhe beson se mund te perdor shkollen si nje vend te indoktrinimit politik.

Pikerisht per kete nevojitet te kemi kurajon per te ndryshuar” Ndryshimi ne vetvete nuk eshte nje ideal dhe nje vlere, sepse pozitiviteti i tij varet nga cfare ai sjell. Politika siperfaqesore, qe i trembet debatit, qe ndalet ne slogane dhe nuk kalon kufirin e lendes se pare te ballafaqimit, nuk prodhon rezultat.

Ky reagim studentor do te thote, sipas meje, qe ka nje bote te frymezuar nga deshira per te mbrojtur shtetin e te drejtes dhe demokracine, te cilat kane te arsimi dhe tek puna dy drejitmet kryesore. Ky mobilizim ka nevoje per vemendje.

Shkolles duhet ti besohet detyra qe te trasformohet ne nje ambjent te mesimit te tyre ne gjendje te luaj nje rol pozitiv kundrejt reagimeve, qe vine nga vet bota e te rinjve dhe te konteksteve te tjera qe kontribuojne ne rritjen e tyre personale dhe sociale. Ne kete rast vlen te vleresohen inisiativa te tilla si krijimi i institucionit te fondit te ekselences, institucioni i bursave per me te varferit apo per studime pas universitare, te cilat megjithate jane te pamjaftueshem perball asaj qe kerkohet.

Shkolla duhet te kthehet ne nje ambjent ku mesohet mesohet dhe mesohet te rritesh, i cili mund te ndertoj shtylla te verteta te edukimit te shekullit te XXI ashtu sic theksohet nga UNESCO, duke krijuar mundesi qe te krijohet nje elite studjuesish. (largimi i trurit i evidentuar edhe nga Banka Boterore eshte nje tjeter problem qe kekron vemendje dhe politika te pershtateshme).

Te inspiruar nga ajo qe kerkojne studentet si dhe nga thenia e M.Hutchins qe : “Qellimi i arsimit eshte te pergatise te rinjte te mesojne vete gjate gjithe jetes”natyrshem duhet te kalojme te fakti qe vec kesaj, qe trajtuam me siper, eshte edhe nje nivel tjeter studimi, qe nuk permban as tituj studimi dhe as merite, dhe aq me pak te leshoj te tille: kjo ka te beje me perfitimin e njohurive te gjera, mbi te gjitha teorike dhe ne menyre frekuente operative dhe profesionale. Kjo eshte faze e ndryshme pasi ajo udhehiqet nga vet personi, i cili vendos te zgjedh dhe te studioj sipas vokacionit dhe vleresimit te tij. Kjo eshte faza ku sundon liria e te studjuarit ne cfardeo profesioni, brenda apo jashte vendit. Kjo eshte faza e lartesimit te vlerave individuale. Ne kete konsiderate me duket interesante sa afirmohet nga Umberto Eco, se vija e demarkacionit midis alfabetizimit dhe jo alfabetizimit ne boten reale eshte nje linje e vertet e kufirit midis perfshirjes dhe margjinalizimit. “Ajo qe vlen me shume eshte aftesia njerezore per te krijuar dhe perdorur dijet ne menyre efikase dhe inteligjente mbi bazen e nje evolucioni konstant”.

Luiza Hoxhaj

24.12.2010

Kunder varferise duke investuar ne edukim

Botuar ne gazeten Tirana Observer,dt 25.12.2010

“Kursimi shnderohet ne kapital, pervecse nepermjet prodhimit apo trasformimit te te mirave materiale, edhe nepermjet edukimit dhe arsimimit te brezave te rinje. Shpenzimet qe perballohen per edukimin fizik, intelektual, shpirteror te femijeve tane, me teper se shpenzime te verteta dhe vetiake, perfaqesojne kursimin vullnetar te destinuar per t’u trasformuar ne kapital dmth per ti shtuar ose permiresuar ate kategori te vecante te kapitalit qe eshte kapitali personal”
                                                                            Marco Fanno: “Parimet e shkences ekonomike”

             Kjo teme, sigurisht kurajoze, buron si rrjedhoje e nje refleksioni bazuar ne doktrinen smithiane. Diskutimi i saj eshte aktual mbi te gjitha ne kete periudhe te nje krize te thelle ekonomike dhe financiare, qe vazhdon ende te gjeneroj ne bote: papunesi, te minoj kohezionin social, duke mbjelle ne rrugen e saj nje sere rreziqesh per politikat sociale si dhe per funksionimin e mire te demokracise sone.

Ne kohen kur shkruante, Marco Fanno (1951), ndaj te vertetes se njoftuar prej tij nuk ishin te vetedijeshem as ekonomistet dhe as te tjeret. Ne ate periudhe arsimi, kultura, nuk ishin llogaritur ne radhe te pare si investime, megjithese arsimi ishte konsideruar, kusht apsolut i aktivitetit ekonomik, duke i njohur nje vleresim, i cili koncentrohet ne aktivitetin ekonomik dhe per rrjedhoje ne investimet materiale.

Ne raportin midis arsimit (investimet imateriale tek njeriu dhe per njeriun), dhe investimeve materiale (pergjithesisht te quajtura investime), te parat zinin nje hapesire te pakte, dhe atyre vetem si norme u referoheshin. Sot ne vendet ekonomikisht te avancuara raporti eshte permbysur: vleresimi i arsimit dhe kultures tejkalon ate te investimit material ne kapitalin prodhues, makina, atrecature, lende te pare. Hapur nenvizohet nje korrelacion pozitiv midis zhvillimit ekonomik dhe epersise se investimeve imateriale mbi investimet materiale. Mbi deshmite e shumta evidente te ketij perfundimi mjafton te reflektosh mbi natyren e progresit informatik, i cili gjithnje e me shume u beson softwareve. Kjo nuk do te thote se investimet materiale reduktuohen: ato vazhdojne ne marzhin e tyre gradual, por perkrah tyre ecen progresi shume me i shpejte i investimit ne dijet shkencore, ne proceset organizative, dhe ne teknikat aplikative.

Arsimi i paraprire nga kerkimi shkencor, nga progresi teknologjik dhe nga profesionalizmi eshte qartesisht investim esencial per njerezimin, investimi me frutdhenes. Eshte strukturalisht i tille per vendet ekonomikisht te avancuara, dhe natyrisht eshte edhe per vendet e prapambetura, meqenese vetem arsimimi dhe aftesia e permiresimit tekonolgjik do te bej qe ato te dalin nga stadi i inferioritetit. Te paret, vendet ekonomikisht te zhvilluara, kane tek arsimi, armen me te spikatur, me sakte do te duhej te thuhej te vetmen te afte t’i bej ato te fitojne konkurrencen reciproke dhe akoma me teper konkurrencen, qe vendet e pazhvilluara ose ne rrugen e zhvillimit u imponojne fale kostos me te ulet se punes.

Ne kete rast eshte shune e nevojshme te vendoset qartesisht ne evidence lidhja midis edukimit, varferise dhe perjashtimit social, duke e pare edukimin: si instrument per te jetuar ne shoqeri, si instrument per te patur akses ne tregun e punes dhe si instrument per te ushtruar te drejtat e veta. Kjo kerkon si domsdoshmeri ballafaqimin rreth kesaj teme: te politikes dhe teknikes, sipermarresve dhe sindakalistve, sociologeve dhe ekspertve te arsimit dhe te formimit, pervec protagonistve te edukimit jo formal dhe te organizatave jo qeveritare te impenjuara ne kete fushe.

Shifrat e varferise dhe te perjashtimit social ne Europe flasin per nje varferi relative qe rritet dhe godet sot 17% te qytetarve europian, (rreth 78 milion persona). Po ashtu ne vendin tone megjithese te pakten sipas statistikave eshte ulur kenaqshem niveli i varferise ne 12,5% rreth 360 mije persona jetojne me me pak se 2USD ( prej te cileve 88 mije me me pak se 1 USD), pra nuk arrijne te plotesojne as nevojat me minimale. Gje qe do te thote globalisht papunesi, banesa te privuara nga dinjiteti, asistence shendetesore te papershtateshme, pengesa ne mesim dhe ne informim, integrim dhe kulture si dhe pjesemarrje sociale. Kjo varferi relative shoqerohet edhe me pabarazi gjinore, racash ose etnish, fetare ose besimi, paftesi, moshore ose te orientimit seksual, te punes (stabel apo e perkoheshme) etj. Pra sot ne Europe, nje qytetar ne kater gjendet ne paftesi te pranoj gezoj te drejtat themelore, te kete kushte jetese dinjitoze dhe te kete raport me tregun e punes. Veshtiresite rriten dhe godasin ne vecanti femijet e te varferve. Sipas sondazhit te fundit qytetaret europian shprehin nje preokupacion, qe manifeston nje pesimizem te perhapur per te ardhmen, duke konfiguruar nje 10% te varferise ekstreme, nje 29% te perjashtimit social dhe rreth nje 31% te europianeve ne risk te nje varferie te re. Dhe ne radhe te pare u atribuojne pergjegjesine padrejtesise sociale. Statistika te tilla kaq te detajuara tek ne nuk ekzistojne ose mungon aksesi publik mbi to.

Ky problem nuk duhet pare vetem nen keto aspekte, por duhet analizuar edhe nen nje profil ekonomik. Ky eshte nje problem social dhe ekonomik. Europa gjendet perballe sfidave imponuese per te ardhmen, qe i imponojne te pershtatet me progresin tekonologjik dhe me konkurrueshmerine globale, me egzigjencat e profesioneve te reja dhe aftesitte e kerkuara nga nje treg pune ne evolucion te vazhdueshem Nen sfondin e ketij skenari, duhen pare treguesit e varferise dhe ato te edukimit edhe per vendin tone, duke konsideruar nderkohe edhe vet diferencen qe ka vendi yne me vende te zhvilluara anetare te UE ( sipas statistikave rezultojme vendi me i varfer ne europe). Ashtu sikurse Europa nuk mundet sigurisht te lejoje te perjashtoj nje qytetar ne kater nga prodhimi dhe nga konsumi edhe tek ne, si strukturat shteterore ashtu edhe ato te shoqerise civile duhet te kemi te njejtin impenjim. Ne analize te fundit nuk eshte vendosur ne diskutim, ajo qe edukimi nuk eshte vetem nje e drejte themelore por edhe mbi te gjitha nje instrument per te jetuar ne shoqeri dhe evituar cdo lloj tipi te perjashtimit. Te dhenat e prezantuara ne rolin e akorduar sot edukimit per te perballuar keto sfida jane vecanerisht alarmante. Keto te dhena konfirmojne pervec te tjera qe papunesia dhe perjashtimi koncentrohen mbi te gjitha midis personave qe nuk kane arsim dhe kualifikim te pershateshem per te patur akses ne boten e punes.

Ne konkluzion nevojiten keshtu investime me te medha, jo vetem financiare, ne arsim dhe formim, sidomos ne kushtet e krizes globale, si dhe zhvillimi i nje sinergjie me te madhe midis arsimimit formal dhe informal; nje perfshirje me te madhe te te gjithe aktoreve si pjeset sociale, ndermmarrje, shkolle, institute te formimit te vazhdueshem, familie; zhvillimin e kualifikimeve te pershtateshme te trupit mesimor; politika qe lejojne te pajtohen me shume jeta profesionale me jeten private; zhvillimi i nje vemendjeje te vecante te arsimimit dhe riintegrimit te punetoreve emigrante, nje reduktim drastik te abandonimit shkollor dhe rritje te numrit te te rinjeve te lauruar. Te gjithe keto jane ingrendiente te nevojeshem per t’iu pergjigjur objektivave te zhvillimit dhe sfidave qe na imponon koha.

Rreziku i madh qe perballojme sot vleresimi i situates ekonomiko, finaciare dhe sociale vetem ne terma te rrepte te bilancit, te shkrutimit te shpenzimeve publike. Keto sigurisht qe jane nderhyrje te nevojeshme por jo te mjaftueshme, mbasi mbeten ne hije jashte vemendjes temat e medha te te ardhmes se zhvillimit ekonomik dhe social, te rritjes se qendrueshme, te profilit qe duhet ti japim shoqerise sone dhe te te ardhmes se gjenerates se re. Sot eshte evidente nevoja e gjetjes se nje ekuilibri midis pergjigjes ndaj problemeve te emergjences, qe kalon vendi dhe investimit per te ardhmen, me mendimin qe nevojitet kurajo dhe inovacion, ku arsimimi dhe formimi, duhet te gjejne nje vend qendor dhe startegjik.

Edukim ne te gjitha format e tij eshte ne qender te dinamikes se perfshirjes sociale; per te perfshire shoqerine, per te integruar ne boten e punes dhe zhvilluar shpirtin e sipermarrjes per te njohur te drejat e veta dhe per te marre pjese ne jeten civile dhe sociale.

Eshte ky objektivi qe duhet nxitur per te bashkuar organizatat e shoqerise civile edhe tek ne, si ne Europe, rreth temes: “Edukimi per te luftuar perjashtimin social”, me qellim qe te vendosen ne drite kreativiteti dhe eksperienca e shoqerise civile ne kete fushe, duke mundesuar lindjen e propozimeve konkrete te afte te ushqejne reflektimin dhe veprimin e institucioneve shteterore.

Ne kete menyre behet i mundur nje objektiv tjeter themelor, qe eshte ai i permbushjes se nje hapi te pare poltik drejt nje legjislacioni te ri bashkekohor te perfshirjes, te bazuar mbi instrumenta themelor te edukimit dhe mbi rishikimin e politikave te arsimit dhe te formimit si ne UE me standartet e te ciles duhet te matemi.

Ue, gjate vitit 2010, e perqendroi vemendjen tek problemit i varferise, duke u drejtuar institucioneve europiane dhe qeverive kombetare kerkesen per te rilancuar rolin e edukimit ne luften ndaj varferise dhe perjashtimit social, e cila do te te vazhdoje te jete nje prioritet i Strategjise Europa 2020. Ne kete strategji theksohet domosdoshmeria per te investuar ne fushen e arsimit dhe sidomos ne fazen e recensionit, gjate te ciles evidentohet se punetoret me pak te kualifikuar jane te goditurit me rende nga kriza financiare boterore. Nder ta te rinjte me nje nivel te ulet arsimimi jane me te goditurit ne UE. Niveli i papunesise per ke ka kompletuar studimet e nje shkolle te mesme eshte shtuar me 5% nga 2008 ne 2009. Kundrejt kujt ka nje diplome universitare te rinjte qe nuk kane mbaruar studimet e mesme jane shume me te mundeshmit per te humbur nje vend pune.

Prandaj Strategjia Europa 2020 synon te arrije si nivel referimi, nje kuote 40% te te rinjve me nje formim universitar. Aktualisht ne shtresen 25-34 vjecareve niveli eshte 34%, ku udheheq Irlanda me 45%.

Ne shkalle boterore, aresimimi duket si prioritet apsolut, si ne nivel personal dhe politik. Perqindja e kujt con ne fund studimet e mesme dhe universitetin, nuk kane qene kurre kaq larte dhe ne te gjitha vendet regjistrohen me shume investime ne aresimim. Keshtu mesataria e investimet ne arsim ne UE eshte 3,9% e PBB, mesataria e vendeve ballkanike 4,6% kurse ne Shqiperi investimet ne arsim kapin shifrene 3,5% te PBB. Po ashtu ne Shqiperi niveli i arsimit eshet 47% nga 62% mesatarja ballkanike dhe investimet ne kerkimin shkenocr kapin nivelin e 0,2% te PBB pra dhjete here me ulet se UE, gje qe con ne uljen e cilesise se mesimdhenies, duke u kthyer ne nje faktor frenues per rritjen ekonomike. Pavaresisht nga vleresimi inkurajues i Raportit te PISES, ku vlersohej progresi i Shqiperise ne arsimin parauniversitar( per ata tregues qe matet ky raport), mbetet shume per te bere. Nen kete optike duhet te reduktojme ne maksimum fenomenin e abandonimit te shkolles dhe te rritet numri i te rinjeve qe vijojne arsimin terziar me menyre qe te mund te zhvillojne plotesisht potencialin e tyre. Konsideruar rritjen e kerkeses per kurse universitare, investimet publike ne aresimin universitar duhen me te medha. Ne kete rast avantazhet jane evidente edhe ne planin privat: qytetare europiane qe kane strudiuar do te fitojne ne fakt shume me shume gjate jetes se tyre.

Prandaj sic meson Smith eshte detyrim i shtetit garantimi. per cdo individ, i marrjes se nje formimi te pershtateshem gjate jetes se tij. Nje arsimim i pershtateshem mund te kontribuoj per te permiresuar perspektiven profesionale te atyre qe ballafaqohen ne boten e punes.

Ndryshimet e shpejta qe jane duke karakterizuar epoken tone, ndryshimet e shpejta teknologjike, pasigurite ekonomike jane variabla qe duhet te perballohen ne kontestin e nje strategjie komplekse, ne te cilen rolin themelor pritet nje ofrim mbeshtetjeje per aktivitetin e arsimit dhe formimit.

Cdo dite mund te bejme llogarine e ndryshimeve te prodhuara nga keto fenomene. Ne gjirin e ndermarrjeve ato sjellin forma te reja te punes. Ne shkolle forma te reja te dijes. Ne jeten perditeshme duhet te ndryshojne zakonet. Keto ndryshime nuk jane nje paranteze e thjeshte por paralajmerojne shoqerine e neserme. Per seicilin nga ne ajo qe vlen eshte te zoterojme kontrollin e tansformimeve te tilla.

Luiza Hoxhaj

Tirane me 21,12,2010

Shteti dhe arsimi: Refleksione te Adam Smith

                                “Shfletoj mendimtaret antik dhe i gjej mendimet e mia me moderne”
                                                                                              A. Solzenicyn

             Ne filozofine perendimore, fillimet e filozofise morale, qe eshte nje linje e mendimit sistemik dhe te thelluar mbi keto tema, tradicionalisht referimi fillon nga Sokrati. Eshte interesant te thuhet qe ky fillim koncidon me perkufizimin e metodes dialektike, e kuptuar si dialog i orientuar nga kerkimi i nje te vertete te perbashket. Pikerisht forma e dialogut favorizon empatine si element formues. Pjesemarresit ne dialog duhet te jene te inspiruar nga metoda sokratike, e cila bazohet mbi parimin e edukimit per te menduar ne menyre te lire, ne kerkim te vazhdueshem te te vertetes. Pedagogjia sokratike vendos ne qender edukimin e te menduarit ne menyre riflesive. Per kete tip edukate kane nevoje te gjitha epokat. E aktualizuar ne funksion te temes se ketij shkrimi do te beja nje paralele ne fushen e ekonomise, duke ju referuar ideve te Adam Smith.

Ne periudhen e sotme kur nga debati per politiken ekonomike buron gjithnje dhe me fuqishem vetedija, qe investimi ne arsim eshte rruga e duhur per te lancuar ose rilancuar procesin e zhvillimit afatgjate, rezulton interesante qe te sjellesh ne vemendje disa refleksione te Adam Smith, kundrejte rendesise qe kane institucionet publike ne akumulimin e kapitalit njerezor. Ne analizen ekonomike bashkekohore, ne nje mase te konsiderueshme, theksi ka kaluar nga vleresimi i akumulimit te kapitalit ne terma fizike paresore, te vleresimi i tij si nje proces ku cilesia prodhuese e qenieve njerezore perfshihet si pjese integrale. Gjithashtu edhe ne studimet e koheve te fundit per rritjen ekonomike, vihet nje theks gjithnje e me i madh ne “kapitalin njerezor”.

Kendeveshtrimi nga pikepamja e aftesive perfshin ne nje fare menyre nje perqasje te integruar ndaj zhvillimit ekonomik dhe social, te filluar vecanerisht nga Adam Smith (si ne Wealth of Nations, ashtu edhe ne Theory of Moral Sentiments). Sipas tij permes edukimit, te mesuarit dhe formimit te mjeshterise njerezit mund te behen shume me prodhues me kalimin e kohes. Arsimi e ben nje njeri me efektiv ne prodhimin e mallrave, duke sjelle keshtu nje rritje te kapitalit njerezor, e cila i shtohet vleres se prodhimit ne ekonomi, si dhe te ardhurave te personit qe eshte arsimuar, i cili edhe me te njejtin nivel te ardhurash mund te perfitoj nga edukimi (me leximin, komunikimin, diskutimin, aftesimin per te zgjedhur ne menyre me te bazuar) nje vleresim me serioz nga te tjeret. Keshtu perfitimet e edukimit tejkalojne rolin e tij si kapacitet njerezor ne prodhimin e mallrave.

Duke u mbeshtetur te David Hume, Adam Smith theksonte se ti shohesh njerezit vetem ne aspektin e shfrytezimit te tyre ne prodhim, eshte mos perfillje e natyres se njerezimit. Ne se nje person mund te kete rendiment me te larte ne prodhimin e mallrave, neprmjete nje edukimi me te mire, shendeti me te mire etj, pritet qe ai nepermjete ketyre mjeteve te arrije drejtperdrejte me shume dhe te kete lirine te arrije edhe me shume synime ne menyren se si e ben jetesen. Duke realizuar percaktimin e mundesive te prodhimit Smith-i theksonte rolin e arsimit dhe te ndarjes se punes, te te mesuarit, duke punuar dhe te formimit profesional. Sipas tij zhvillimi i aftesise njerezore per te bere nje jete me te vlefeshme eshte me shume rendesi.

Smith ne pasurine e kombeve i dedikon kapitullin e peste rolit te shtetit ne ekonomi, duke u ndalur ne menyre domethenese edhe mbi arsimin ne vecanti me fokus perfshirjen e me te varferve, te cilet prej kohesh perfaqesojne maxhorancen e popullsise.

Sipas Smith Shteti kontribuon ne menyre incizive ne procesin e formimit te qytetareve. “Me nje shpenzim shume te vogel shteti mund te “lehtesoj”, dhe perfshije pothuajse gjithe masen e popullit ne domosdoshmerine e te mesuarit si pjesa me esenciale e edukimit. Shteti mund te “lehtesoj” mesimin e popullsise nepermjete tre kanaleve: duke ndertuar struktura shkollore per te bere konkrete dhe te kuptueshme oferten formative duke krijuar mesime efektivisht te dobishme per punesime te pershtateshme me statusin social te cilit i perkasin; se fundi duke bere arsimimin ekonomikisht te pranueshem per te gjithe. Pervec kesaj shteti mund te inkurajoj pjesemarrjen ne pershkimin formativ, psh nepermjet disa mekanizmave te nxitjes se vleresimit per studentet me te zote ose me te varfer. Ne fund shteti mund te “caktoj” imponoj te mesuarin, psh duke kondicionuar pranimin ne vende pune pas superimit te nje provim lidhur me punen specifike dhe qe parashikon nje nivel te caktuar te arsimimit baze.

Sipas perafrimit smithiane, ne fushen e arsimit institucionet publike mund te reagojne ne menyre “detyruese” duke kondicionuar fuqishem zgjedhjet e individeve te vecanteve. Ide te tilla i kundervihen percapjeve individualistike prezente ne teorine ekonomike dominante. Psh modeli i Lucasit (1998) kur i referohet kapitalit njerezor thekson se arsimimi i nje individi varet ekskluzivisht nga zgjedhjet e tij, pasi ne fakt ai vendos te kushtoj nje fraksion te kohes se tij per te punuar dhe reston per te mesuar. Ne nje situate te tille eshte teresisht i papranishem roli i institucioneve publike, te cilet vecanerisht ne boten reale kane nje rol apsolutisht qendror ne shkollarizimin, ne cfaredo vendi, si ne ato te industrializuara apo ne ato ne zhvillim si ne rastine vendit tone. Individi nuk ka kapaciteitn te ndermarre i vetem rendesine e nje pershkrimi formativ per jeten e tij sociale dhe te punes. Perkundrazi sa me e madhe eshte prapambetja e nje vendi, aq me i vogel eshte kapciteti i individeve per te ndermarr nje pershkrim formativ, qofte dhe afatshkurter pasi nuk zoterojne as kapacitetin kulturore, per tu veteperkushtuar ne fushen e mesimit, dhe as ate materiale per te vijuar shkollen

“Arsimimi i njerezve te zakonshem, ne nje shoqeri jo civile dhe komerciale, kerkon vemendjen e shtetit me shume se sa ate te personave te nje rangu te caktuar dhe te nje fati te caktuar” (Smith )

Tek Smithi arsimimi i klasave me pak te kamura, i cili mund te vij vetem fale vepres se shtetit, eshte antidoda e vetme per semundjet, qe burojne nga ndarja e puneve. Nderkaq zgjerimi, kultura e gjere u mundeson mases se punonjesve te mbajne nje nivel dinjitoz te kapacitetit intelektual. Shteti keshtu duhet te ballancoj keto efekte sociale negative lidhur me progresin teknik dhe ekonomik. Per nje qellim te tille Smith ka propozuar mesimin fillor te detyrueshem per te gjithe, gje qe per epoken ne te cilen fliste ka perfaqesuar nje forme shume te avancuar te reformizmit politik dhe social.

Ne fakt ne ndryshimi me nje impostim revolucionar marksist, qe mohon cdo lloj avantazhi social te ndarjes se punes, Smith individualizonte qartesisht aspekte pozitive dhe negative te procesit te industrializimit, duke besuar ne nje seri reformash sociale dhe ekonomike per te kufizuar shpenzimet dhe shtuar perfitimet. E njejta paralele mund te hiqet sot me efektet qe shkaktojne fenomenet e globalizimit dhe te progresit teknologjik

Pervec kesaj gjithnje sipas Smith, aksioni publik ne fushen e arsimit ka edhe nje domethenie shume te larte civile: nje individ i arsimuar jo vetem do te jete nje punetor i mire, por do te jete edhe nje qytetar me i vetedijeshem per te drejtat dhe detyrimet e tij dhe do te jete me pjesemarres ne jeten civile. Nga ana tjeter akumulimi i kapitalit njerezor permban ne vetvete nje funksion te dyfishte ekonomik dhe social: permiresimi i nivelit te arsimimit te popullsise favorizon nje rreth virtuoz midis zhvillimit ekonomik dhe zhvillimit civil.

“Megjithese shteti nxjerr nga arsimimi i tyre avantazhe jo te parendesishme. Sa me shume shtresa te tilla jane te aresimuara aq me pak ato jane subjekte per iluzionet e fanatizmit dhe te superticionit, qe midis popujve injorant i japin shpesh vend crregullimeve me te tmereshme. Pervec kesaj nje popull i arsimuar dhe inteligjent eshte gjithnje me i hijeshem dhe i rregullt nga nje popull budalla dhe injorant. Ne te cdo individ ndihet me i respektuar dhe me i denje per te gezuar respektin nga ana e superioreve te tij legjitim pervec te qenit me i disponueshem per ta respektuar (Smith 1776)).

Smith, megjithese nuk mohon rendesine e diferences individuale origjinale, sheh ne nderhyrjen publike ne fushen e formimit nje instrument te mundshem demokratik te “mobiliteti social”, meqenese nje fenomen i tille per epoke do te mund te kish nje rilevance per shkake te kondicionimeve sociale dhe politike.

“ dallimi i talenteve natyrale ne njerez te ndryshem eshte, ne realitet, shume me i vogel se sa e mendojme ne; dhe vete aftesia gjeniale shume e ndryshme, qe duken ne dallimin e njerezve te profesioneve te ndryshme, kur rriten deri ne pjekuri, ne shume raste nuk eshte problem, sa eshte efekti i ndarjes se punes. Dallimi midis karaktereve me te ndryshem midis nje filozofi dhe nje hamalli te zakonshem, psh ,duket jo aq shume ne natyren se sa ne zakonet dhe edukaten. Kur erdhen ne kete bote dhe per gjashte apo shtate vitet e para te ekzistences se tyre, ata ishin shume ose ndoshta shume te ngjashem me njeri tjetrin dhe as prinderit dhe as shoket e tyre te lojes nuk do te mund te perceptonin asnje dallim te dukshem”(Smith 1776).

Ne te vertet besimi i Adam Smith ne forcen e edukimit dhe te te mesuarit eshte cuditerisht i forte. Smith-i ishte nje “edukator” i rrepte, fakt i cili perputhet me besimin e tij te madh ne persosmerine e aftesive njerezore. Me shume se sa te ekzaminoj ne se pikepamjet e Smithit per edukimin jane ose jo te drejta ja vlen te shohim se sa shume i lidh ai aftesite prodhuese dhe menyren e jeteses me edukimin dhe kualifikimin dhe se sa shume beson ai ne permiresimin e seicilit. Kjo lidhje eshte shume e rendesishme per formulimin e kendeveshtrimit tone me fokus tek kapitali njerezor dhe perqendrim tek aftesite njerezore.

Ne konkluzion nga keto refleksione te shkrutera mund te burojne disa linja udhezuese per politiken ekonomike.

Ne radhe te pare shteti duhet te garantoj nje nivel arsimimi baze, qe te kete funksion te beje individin te afte si per te hyre ne tregun e punes si per te formuar nje koshience te veten civile. Ne radhe te dyte shteti duhet te nderhyje ne nje menyre “energjike” ne te gjitha zonat e prapambetura, duke permiresuar kontekstin ekonomik dhe social, qe nuk lejon kete “salto formale” e cila mund te gjeneroj nje rreth pozitiv midis arsimimit dhe rritjes ekonomike. Ne radhe te trete ne vendet ne zhvillim, rasti yne, institucionet, shoqeria civile dhe opinioni publik duhet te incidojne mbi proceset e akumulimit te kapciteti njerezor duke mbrojtur sa te jete e mundur karakterin publik te sherbimeve formative. Ne fund shteti duhet te organizoj sistemin formativ dhe ate produktiv ne nje menyre te tille qe akumulimi i kapitalit njerezor, i cili perfaqeson nje mundesi konkrete, psh te nje permiresimi efektiv te pagueshem, por edhe te nje shperblimi social, qe jane mbi te gjitha aftesi dhe jo privilegje per te determinuar suksesin profesional te cdo personi. Ndersa perparimi ekonomik i ndihmon njerezit te kene mundesi me te medha per te bere nje jete me te plotesuar, te kene me shume arsimim, sherbim me te mire shendetesor, perkujdesje me te kualifikuar mjekesore dhe faktore te tjere ndikojne me aresye ne lirine e vertete qe njerezit gezojne aktualisht. Keto zhvillime sociale’ duhen llogaritur drejteperdrejte si “elemente” te “zhvillimit” te tyre perderisa ndihmojne per te bere jete me te gjate, me te lire e me te fryteshme, pervec rolit, qe luajne ne zhvillimin e rendimentit, te rritjes ekonomike dhe te ardhurave individuale.

Ne kete menyre roli i qenieve njerezore si instrumente te ndryshimit mund te shkoj pertej prodhimit ekonomik, duke perfshire zhvillimin social dhe politik. Shtrirja e arsimit baze mund te permiresoj gjithashtu cilesine e debatit publik, i cili nuk ka perse jo te mos rifilloje edhe me vete temen e edukimit me moton: Edukim per te luftuar varferine.

Luiza Hoxhaj

Kam lexuar: Zhvillimi si liri; Ho letto: Lo sviluppo è libertà (Amartya Sen)

"Zhvillimi si Liri"

Perse nuk ka rritje pa demokraci?

Cfare duhet te kuptojme sot me zhvillim? Progresin ekonomik? Shtimin e te ardhurave te individeve? Rritjen e prodhimit te brendeshem kombetar? Industrializimin e vendit? Modernizimin e nje shoqerie? Keto jane pyetjet qe shtron Amartya Sen ne librin e tij te titulluar: "Zhvillimi si liri".

Sen eshte nje ekonomist dhe filozof moral indian.

Zhvillimi -mbeshtet Amartya Sen , cmimi Nobel 1998 ne ekonomi-, duhet te jete kuptuar si nje proces i ekspansionit te lirive reale, te cilat i gezojne qeniet njerezore. Ne kete perspektive, te gjitha arritjet ne sferen private si ne ate publike dhe politike, jane vetem mjete per te arritur cfaredo forme te lirise, e cila mbetet ne te njejten kohe qellimi primar dhe mjeti themelor per te pervijuar zhvillimin.

Per pasoje sfida e zhvillimit konsiston ne eleminimin e te gjitha tipeve te “mungeses se lirise", e cila i kufizon ose i mohon njeriut mundesite dhe aftesine e te reaguarit sipas aresyes dhe te ndertuarit te jetes qe preferon: midis te cilave rendisim urine dhe mjerimin material pervec tiranise, pamundesine ekonomike ashtu si dhe intolerancen apo represionin, moszhvillimin jo me pak se sa autotarizmin e klasave drejtuese. Per te provuar tezen e tij Sen nuk bazohet vetem tek filozofia politike, ne etiken dhe ne shkencen ekonomike, por pershkruan gjithashtu edhe nje harte te pasur me shembuj te marre nga historia ose nga kuadri aktual gjeopolitik dhe ekonomik boteror. Nga Afrika tek Azia apo tek Europa, ku skenari perfshin ashtu si shume vende te ashtuquajtura te zhvilluara, te cilat pavaresisht zhvillimit, vuajne nga dhunimi i te drejtave elemnetare qe prekin personat dhe kercenojne ambjenitn. Rruga e zhvillimit eshte e shpejte dhe efikase pikerisht ne keto shtete te cilat, pavaresisht nga varferia dhe prapambejtja ekonimike kane ditur te aplikojne nderkohe programe te gjera te nderhyrjes sociale sic jane fushatat e alfabetizimit ose planet e asistences shendetesore. Ky liber i destinuar te behet nje pike referimi ne historine e mendimit ekonomik, demostron, me analiza rigoroze dhe origjinale se si zhvillimi ne kuptimin e tij me te gjere nuk mund te jete antagonist me lirine, perkundrazi ai konsiston pikerisht ne rritjen e saj. Ne liber ai spiegon ne menyre diskorsive perafrimin qe ai ka shpendare ne temen e “zhvillimit’ te popujve qofshin te varfer apo te pasur. Sen tenton ti rijap liberalizmit domethneien e tij me njerezore, me te vertete: sipas tij : zhvillimi nuk eshte vetem rritja ekonomike, por edhe ajo.

Eshte tersia e gjithe ketyre faktoreve qe kontribuojne ne lulezimin, ne realizimin e jeteve vertet njerezore, aresimimi, kushtet e grave, shendeti etj. Rastet e ndryshme ne kete liber jane analizuar ne menyre shume te qarte dhe te kuptueshme.

"Lo sviluppo è libertà"

Perché non c'è crescita senza democrazia di Amartya Sen

Sen è un economista e filosofo morale indiano.

Che cosa dobbiamo intendere oggi per sviluppo ? Il progresso economico ? L'aumento dei redditi di un individuo ? La crescita del prodotto nazionale lordo ? L'industrializzazione di un paese ? La modernizzazione di una società ? Lo sviluppo, sostiene Amartya Sen, premio Nobel 1998 per l'economia, deve essere inteso come un processo di espansione delle libertà reali di cui godono gli esseri umani. In tale prospettiva, tutte le conquiste, nella sfera privata come in quella pubblica e politica, sono soltanto mezzi per accrescere qualsiasi forma di libertà, che rimane, allo stesso tempo, il fine primario e il mezzo principale per conseguire lo sviluppo. Di conseguenza la sfida dello sviluppo consiste nell'eliminare i vari tipi di "illibertà" che limitano o negano all'uomo l'opportunità e la capacità di agire secondo ragione e di costruire la vita che preferisce: tra essi vanno perciò annoverati la fame e la miseria materiale al pari della tirannia, la precarietà economica così come l'intolleranza o la repressione, il sottosviluppo non meno dell'autoritarismo delle classi dirigenti. Per provare la sua tesi, Sen non attinge solo alla filosofia politica, all'etica e alla scienza economica, ma delinea anche una ricca mappa di esempi tratti dalla storia o dall'attuale quadro geopolitico ed economico mondiale. Dall'Africa all'Asia all'Europa, questo scenario rivela come molti dei paesi cosiddetti ricchi, nonostante l'opulenza, soffrano della violazione di diritti elementari che toccano la persona e minacciano l'ambiente. E che la via dello sviluppo si è rivelata più rapida ed efficace proprio in quegli stati che, nonostante la povertà e l'arretratezza economica, hanno saputo varare per tempo vasti programmi di interventi sociali come campagne di alfabetizzazione o piani di assistenza sanitaria. Questo libro, destinato a diventare un punto di riferimento nella storia del pensiero economico, dimostra, con analisi rigorose e originali, come lo sviluppo, nella sua concezione più ampia, non può essere antagonistico alla libertà, ma anzi consiste proprio nella sua crescita.

Nel libro spiega in modo discorsivo l'approccio che egli ha elaborato al tema dello "sviluppo" dei popoli, sia poveri che ricchi. Sen tenta di ridare al liberalismo il suo significato più umano, più vero: lo sviluppo non è solo la crescita economica, ma è anche questa. E' l'insieme di tutti i fattori che contribuiscono alla fioritura, alla realizzazione di vite veramente umane, l'istruzione, la condizione delle donne, la salute, ecc. I vari casi sono analizzati in modo assai chiaro e convincente.

Luiza Hoxhaj

15.12.2010

Edukim per te luftuar perjashtimin social

Kunder varferise duke investuar ne edukim

Edukim per te luftuar perjashtimin social: kjo eshte tema qe perballoi konferenca Bienale e organizuar nga komiteti ekonomik dhe social europian (Cese) ne Firence me 20-23 maj 2010 me pjesemarrjen e Presidentit te Komisionit europian Jose Manuel Barroso ne kuadrin e vitit europian te luftes kunder varferise dhe perjashtimit social.

Nje teme sigurisht kurajoze. Mbi te gjithe ne kete periudhe te nje krize te thelle ekonomike dhe financiare, qe vazhdon te gjeneroj papunesi, te minoj kohezionin social dhe duke mbjelle ne rrugen e saj nje sere rreziqesh per welfare europian si dhe per funksionimin e mire te demokracise sone.

Objektivi themelor i takimit te Cese pervec nenevizimit te centralitetit te problemit te perjashtimit social ne UE, ishte ai i permbushjes se nje hapi te pare poltik drejt nje legjislacioni te ri europian te perfshirjes, te bazuar mbi instrumenta themelor te edukimit dhe mbi rishikimin e politikave te arsimit dhe te formimit ne UE dhe te shteteve anetare.

Punimet e takimit kane kerkuar te definojne rekomandimet e drejtuara komisionit europian me kerkesen te promovojne nje liber te gjelber per ta vendosur ne vemendjen e pergjegjesave politik europian dhe te shoqerise civile ne teresine e saj.

Kjo inisiative e re hyn ne pushtetet e reja qe i atribuohen Cese nga traktati i Lisbones i cili ne artikullin e tij 11 vendos vendos bazat e nje demokracie pjesemarrese ne nivel europian.

Kane qene tre dite pune qe kane pare te ballafaqohen politika dhe teknika, sipermarrese dhe sindakaliste, sociolog dhe eksperte te arsimit dhe te formimit, pervec protagoniste te edukimit jo formal dhe te organizatave jo qeveritare te impenjuara ne kete fushe.

Nyja lidhese midis edukimit dhe perjashtimit social

Tre seminare ne te cilin jane zhvilluar diskutime per te vendsur qartesisht ne evidence lidhjen midis edukimit, varferise dhe perjashtimit social: edukimi si instrument per te jetuar ne shoqeri, edukimi si instrument per te patur akses ne tregun e punes dhe edukimi si instrument per te ushtruar te drejtat e veta. Shifrat e varferise dhe te perjashtimit social ne Europe i bejne referim nje varferie relative qe rritet dhe godet sot 17% te qytetarve europian, vlen te thuhet rreth 78 milion persona. Gje qe do te thote globalisht papunesi, banesa te privuara nga dinjiteti, asistence shendetesore te papershtateshme, pengesa ne mesim dhe ne informim, integrim dhe kulture si dhe pjesemarrjes sociale. Nje varferi relative qe shoqeruar edhe me pabarazi gjinore, racash ose etnish, fetare ose besimi, paftesi, moshore ose te orientimit seksual, te punes (stabile apo te perkoheshme) etj.

Me pak fjale sot ne Europe, nje qytetar ne kater gjendet ne paftesi te pranoj gezoj te drejtat themelore, te kete kushte jetese dinjitoze dhe te kete raport me tregun e punes. Veshtiresite rriten dhe godasin ne vecanti femijet e te varferve. Sipas sondazhit te fundit qytetaret europian shprehin nje preokupacion shohim qe manifestojne nje pesimizem te perhapur per te ardhmen, duke konfiguruar nje 10% te varferise ekstreme, nje 29% te perjashtimit social dhe rreth nje 31% te europianeve ne risk te nje varferie te re. Dhe ne radhe te pare u atribuoje pergjegjesine padrejtesise sociale.

Nje problem social dhe ekonomik. Problemi nuk ka qene i pare vetem nen keto aspekte, por jane analizuar edhe nen nje profil ekonomik. Europa gjendet perballe sfidave imponuese per te ardhmen, qe imponojne te pershtatet me progresin tekonologjik dhe me konkurrueshmerine globale, me egzigjencat e profesioneve te reja dhe aftesitte e kerkuara nga nje treg pune ne evolucion te vazhdueshem

Nen sfondin e ketij skenari, Europa nuk mundet sigurisht te lejoje te perjashtoj nje qytetar ne kater nga prodhimi dhe nga konsumi. Ne analize te fundit nuk eshte vendosur ne diskutim, ajo qe edukimi nuk eshte vetem nje e drejte themelore por edhe mbi te gjitha nje instrument per te jetuar ne shoqeri dhe evituar cdo lloj tipi te perjashtimit, te dhenat e prezantuara ne rolin e akorduar sot edukimit per te perballuar keto sfida jane vecanerisht alarmante. Keto te dhena konfirmojne pervec te tjera qe papunesia dhe perjashtimi koncentrohen mbi te gjitha midis personave qe nuk kane arsim dhe kualifikim te pershatteshem per te patur akses ne boten e punes.

Te investosh ne arsim dhe formim. Ne konkluzionet e adaptuara nga takimi i Cese ka kerkuar keshtu investime me te medha, jo vetem financiare, ne aresim dhe formim dhe kjo mbi te gjitha ne nje moment te krizes, zhvillimin e nje sinergjie me te madhe midis arsimimit formal dhe informal; nje perfshirje me te madhe te te gjithe aktoreve si pjeset sociale, ndermmarrje, shkolle, institute te formimit te vazhdueshem, familie; zhvillimin e kualifikimeve te pershtateshme te trupit mesimor; politika qe lejojne te pajtohen me shume jeta profesionale me jeten private; zhvillimi i nje vemendjeje te vecante te arsimimit dhe integrimit te punetoreve emigrante, nje reduktim drastik te abandonimit shkollor dhe rritje te numrit te te rinjeve te lauruar. Te gjithe ingrendiente te nevojeshem per t’iu pergjigjur objektivave qe Europa ka fiksuar ne startegjien e saj per vitin 2020.

Rreziku i madh qe vrapon sot ne Europe eshte pikerisht ai qe perballon kriza ekonomiko, finaciare dhe sociale vetem ne terma te rrepte te biancit, te shkrutimit te shpenzimeve publike, te kontrastit nga spekullimet financiare. Dhe sociale vetem ne terma te rrepte te bilancit, te shkrutimit te shpenzimeve publike, te kontrollit nga spekullimet financiare. Behet fjale per nderhyrje te nevojeshme por jo te mjaftueshme qe mbeten ne hije te pavemdneshme ndaj temave te medha te te ardhmes, se zhvillimit ekonomim dhe social, te rritjes se qendrueshme, te profilit qe duhet ti japim shoqerise sone dhe te te ardhmes se gjenerates se re.

Roli i Uninionit europian Ne Firence eshte nenvizuar nevoja e gjetjes se nje ekuilibri midis pergjigjes se emergjences dhe investimit per te ardhmen, me vendimin qe nevojitet kurajo dhe inovacion dhe ku arsimimi dhe formimi, duhet gjetur nje vend i tyre qendor dhe startegjik.

Unioni europian nuk ka pergjegjesi normative ne fushen e edukimit por ka nje rol te ndikimit dhe kordinimit te politikave kombetare. Objektivi i takimit Firences eshte ai i individualizimit te rekomandimeve te pershtateshme per t’ia prezantuar Komisionit europian dhe parlamentit europian, sepse frontohen promotore te fuqishem te Europes dhe qytetareve te saj. Persa eshte e ardhmja te cilat duke vendosur ne keto dite ne Unionin europian dhe ne Itali, edhe ne se jo te gjithe duken te kene vetedijen te gjejne kurajon per vendime qe bashkojne rreptesine dhe maturine.

Luiza Hoxhaj

E munguara etike profesionale ne politike

        “Pa etikën, çdo gjë do të ndodhte sikur ne të gjithë të ishim pesë miliardë udhëtarë, të hipur në një makinë të madhe që nuk e drejton asnjeri. Ajo lëviz gjithnjë e më shpejt, por ne nuk e dimë se ku shkon......”
                                                                                            Jacques COUSTEAU

Slogani sipercituar shpreh qarte se nder çështjet kryesore me të cilat sot ballafaqohet njerëzimi janë ato të moralit dhe të etikës. Per rrjedhoje debatet rreth etikës gjithnjë e më tepër po shkojnë duke u bërë tendence globale, si një mjet përmes së cilit do të gjendej rrugëdalja nga kriza me të cilën ballafaqohet bota dhe qytetërimi human i kohës sonë. Kesaj tendence nuk mund ti shpetoje as shoqeria shqiptare.

Zgjodha te flas per “ etika profesionale” sepse nuk mendoj se mund ti jap leksione etike askujt dhe sepse te flasesh per etiken profesionale eshte me e lehte si per mua si per kedo qe mund te nderhyje mbi keto tema.

Etika në literaturën e vjetër greke i referohet asaj që ne sot e quajmë mënyrë jetese (modus vivendi). Ajo u përgjigjet pyetjeve “si duhet jetuar?” dhe si të “bëhemi të mirë?”.

Jetojme kohe te veshtira per te patur nje perkufizim te etikes te pranuar nga te gjithe dhe mbi bazen e te cilit te definojme se cfare eshte e mire dhe cfare eshet e keqe ne planin moral. Pikerisht per kete flasim me mire per etiken profesionale, e cila na duket te gjitheve si dicka me konkrete.

Etika profesionale eshte teresia e rregullave dhe e komportimeve qe kondicionojne dhe kufizojne pushtetin qe mund te ushtroje gjithekush prej nesh mbi te tjeret dhe mbi vetveten ne ushtrim te nje profesioni apo te nje roli publik.

Ka nje etike profesionale te gjyqtarit, te avokatiti, te mesuesit te shkolles apo te gazetarit, te mjekut apo te infermierit, te politikanit si profesionist, duke konsideruar, qe atyre u besojme femijet apo interesat tona per aq kohe sa jemi te sigurte se ata nuk dhunojne rregullat e komportimit ne menyre rreptesisht profesionale.

Ne se mjeku do te perhap sekretet e mia, ose ne se nje profesor do te abuzoj me rolin e tij duke u komportuar ne menyre vulgare ose ofensive kundrejte femijes sone, ai sigurisht do te jete i perjashtuar ose i denuar.

Ne baze te kesaj sigurie qendron vleresimi qe ai merr dhe pushteti qe ushtron. Te njejten gje duhet te bejme dhe kundrejt atyre qe kane pushtetin te japin ose te mos japin nje lajm, te japin ose te mos japin drejtesi, te me mbrojne ne menyre te pershtateshme ose te papershtateshme, ose te interferojne ne jeten e te tjereve dhe te furnizojne me te dhena ose me sherbime persona te tjere.

Po ne se ne respekt te ketyre rregullave dhe te ketij komportimi ne bazojme gjykimin qe japim per te gjitha keto kategori personash per rrjedhoje mbi etiken e tyre profesionale te njejten gje duhet te bejme edhe kundrejt kujt hyn ne parlament per te vendosur mbi ligjet, qe direkt apo indirekt na prekin te gjitheve, normalisht edhe mbi kryeministrin, ministrat apo bashkepunetoret e tyre, te cilet ushtrojne pushtetin ekzekutiv (te zbatimit) te ketyre ligjeve dhe bejne propozimet perkatese per ligjet e reja.

Sa me i papercaktuar dhe me i pasigurt eshte dallimi midis rolit te parlamentit dhe rolit te ekzekutivit, aq me te rrepte duhet te jemi, duke ditur qe papercaktueshmeria dhe pasiguria reduktojne pushtetin e kontrollit te trupes se zgjedhur ndaj ekzekutivit. Ne se gjerat shkojne ne kete drejtim pyetja qe duhet te shtrojme perball komportimit te anetareve te ekzekutivit, anetareve te qeverise, aq me teper ndaj drejtuesit te tyre si dhe politikes ne pergjithesi eshte: ne se ata jane duke kryer nje dhunim te etikes profesionale, te ciles personazhet publik te paisur me pushtet te konsiderueshem duhet ti nenshtrohen?.

Ne kete rast nuk flas per moral. Jo gjithnje dhunimi i kodit deontologjik profesional perben nje krim. Kjo duhet te jete e qarte per te gjithe, pavaresisht nga mbrojtja qe gezojne nivelet e larta shteterore tek ne. Po sigurisht keto jane komportime qe megjithese jo te ndjekeshme penalisht ato jane apsolutisht te papranueshme, ne vecanti per ata qe mbulojne detyra te larta publike apo ne hierarkine shteterore si dhe perfaqesojne vendin tone ne nivele nderkombetare.

Ne shume raste kemi te bejme me sjellje jo te denje nga pikepamja etike. Po kush i kryen ato ?

Duhet hedhur drite mbi keto. Miresjellja ka munguar në politiken shqiptare të periudhes se tranzicionit postkomunist. Etika publike eshte kthyer ne nje nocion shpesh te munguar, ku humbet pergjegjesia e politikes. Ajo ka qene zevendesuar intensivisht nga konflikti dhe perplasja politike, shpesh te sherbyer me zell gjate kesaj periudhe nga shtypi dhe nga disa media elektronike te vendit. Natyrshem kjo lidhje eshte shoqeruar edhe me një mungesë te theksuar profesionalizmi dhe neglizhence etike te shtypit. Kjo lidhje shërbimi e shtypit me politikën kulmon ashpërsisht gjate fushatave elektorale apo kur gjendemi perballe skandalesh poltike , duke perdhosur politikisht etikën profesionale në shtyp

Kjo e ben te nevojeshme qe te kemi nje diskutim me kendeveshtrim mbi etiken publike sot dhe ne vijim. Shterpesia kulturore, pertej asaj sociale con ne komportime publike, te privuar nga cdo rregull etik. Per funksionet publike kjo eshte vdekjeprurese. Ne se funksioneve me karakter social si shkolla, shendetesia, edukimi, u hiqet kodi etik, ne referim te “interesit te pergjitheshem” kohezioni social rreshket drejt nje shperberjeje kolektive.

Modeli yne calon edhe ne se ballafaqohemi me modelin antropologjik mesatar. Ne jeten sociale dominon finokeria, lufta e te gjitheve kunder te gjitheve, ne te cilen here here historite dhe identitetet jane apatike. Profesionet e interesit te pergjitheshem publik jane te dominuara nga interesi privat dhe nga kerkcenimet kriminale. Spektakli eshte perpara nesh. Per kete mjafton ti referohemi seancave te debateve parlamentare sic eshte rasti i diskutimit te buxhetit te vitit 2011, ne te cilat shafqet lakuriq mungesa e etikes profesionale dhe publike ne nivelet me te larta, mungesa e respektit per publikun qe i ka zgjedhur, mediokriteti dhe meskiniteti. Ne raste te tilla shfaqet gjtihashtu papergjegjeshmeria e politikes kundrejt publikut qe e ka votuar duke i ofruar atij jo informacionin per te cilin ka nevoje, por duke zhvendosur debatitn ne ceshtje pa interes te pergjitheshem. Te nesermen e ndihej qarte nervozizmi qe kishte shkaktuar nje fakt i tille. Ne keto raste hapesira publike behet e pasuportueshme. Ky lloj komportimi i politikes na vendos perpara detyrimit apsolut, qe te stabilizohet se cfare duhet quajtur e lejueshme dhe cfare e palejueshme, cfare duhet te quhet publike dhe se cfare duhet te mbetet private. Shkurt ne raste si ky dhe te tjera te ngjashme me te shfaqet lakuriq mungesa e etikes publike dhe profesionale. Por te flasesh per etiken apo mungesen e saj do te thote te flasesh per vlera sublime apo mungesen e tyre. Kesaj situate i shkon thenia e Ivan Kropek kur thote se te flasesh për vlera në një kohë të “vagabondizmit mendimor” dhe të “shpirtit nomad” është shumë e veshtire. E gjithë kjo eshte shprehje e krizes se sistemit tone, ku gjithçka relativizohet dhe ku s’ka me shkallare vlerash. Shmangia e këtij elementi do të thotë shembje e moralitetit, e shembja e moralitetit është shembje e vetë njeriut.

Për t’u mbrojtur prej antivlerave dhe për t’iu shmangur të këqijave të kohës duhet angazhim mbare shoqeror. Prandaj kjo teme duhet rimarre nga grupet intelektuale. Politikëbërësit, juristët, eticienët, bashkësitë fetare, por edhe çdo individ që jeton në këtë kohë të krizës dhe brengës së njeriut modern duhet të japin kontributin e tyre. Mbi kete kapacitet vizionar te pergjitheshem duhet te ndertohet nje projekt i ri politik, për një shoqeri më shpresëdhënëse, më të mirë se ajo e shekullit XX, i cili s’i plotësoi pritjet për të qenë epokë e vetërealizimit, mirëqenies dhe lumturisë. Shekulli në të cilin kemi hyre, shekulli i shembjes se mureve ndares, ku ballafaqimi brenda vetes, ballafaqimi i globalizmit dhe multikulturalizmit apo unitetit dhe diversitetit, behet gjithnje e me i veshtire, e ben te domsodoshme nje hapesire te perbashket, nje etike publike te pranuar nga te gjithe dhe te vlefeshme per te gjithe ne.

Luiza Hoxhaj

Tirane me 30.11.2010

Botuar ne gazeten "Tirana Observer" te dt 04.12.2010 rubrika opinion fq 8

Te trasformosh te tashmen

Pa te drejta dhe solidaritet barazia vdes, pa barazi demokracia svenitet.

Ndersa kriza ekonomike shtyp me prepotence perditshmerine tone duke modifikuar krejtesisht fatet tona, kush do te duhej te qeveriste kete krize eshte duke luajtur lojen e shkrepses se dyllte, te interesuar vetem per te shpetuar lekuren.

Perballe asaj qe ne plane te ndryshme eshte duke ndodhur ne vendin tone duhet qe te vetmet ndjenja te mundeshme qe mbizoterojne jane mosorientimi ose mosbesimi. Dhe nderkohe ka kush kerkon te nxjerre avantazhe nga vet kriza per te cuar mbrapa akrepat e ores dhe transformuar punetoret dhe punetoret( ata qe kane ende nje nje pune qe mund te quhet e tille) ne plebej ne sherbim te padroneve, duke fshire keshtu edhe ate qe mbetet nga te drejtat kollektive te arritura nga levizjet demokratike te shekullit te kaluar. Me duket qe e gjithe kjo vendos ne rrezik demokracine tone jo perfekte por gjithesesi te cmuar, te arritur fale luftes dhe kontributitt te grave dhe burrave kurajoze.

Ne rradhe te pare sepse sic pohon Gustavo Zagrebelsky ne saggion e tij “Te mesojme Demokracine” , demokracia eshte nje realitet ne thelb i pasosur( i pakryer), i perbere nga ekuilibra te paqendrueshem, te cilet kane nevoje te ushqehen nga vlerat personale, dmth nje sistem i cili jeton prej parimeve dhe vlerave te personave qe e popullojne(zhvillojne) dhe qe vetem nepermjete ketij procesi mund te garantohet liria e shprehjes dhe ushtrimi i vet demokracise.

Pa te drejta dhe solidaritet barazia vdes, pa barazi demokracia svenitet. Jam megjithate e bindur qe eshte e domosdoshme te mos biem as ne corientim, as ne coroditje, as ne nenshtrim dhe as ne deshperim.

Per kete me vine ne ndihme slogane nga fjalet e disa mendimtareve. Levizja e grave ne vitet 70 afirmon qe, “ Personalja eshte politike” (ekzaktesiht e kunderta e asaj qe sot ka epersi tek ne dhe qe eshte ajo qe “politika eshte private”), e cila behet nje deklarate revolucionare ne perpjekje dhe prove per te trasformuar menyren e te kuptuarit te impenjimit dhe pjesemarrjes sociale duke rivendosur ne qender personat ne dimesionet e tyre gjinore, historike dhe kolektive.

Fjalet e Hannah Arendt mbi kete teme jane aktuale edhe sot ne vecanti kur mendimtarja e madhe i beson vlerave te komunitetit: “Ne bashkendarje, ne pjesemarrjen e cdo te pervecmi ose individi ose ne hapesiren publike si vend i perbashket i vendosur ne interes te perbashket.

Perspektiva eshte ajo e permbysjes se nocionit modern te politikes te administrimit te gjere te shoqerise ne aftesine per te reaguar bashkarisht duke promovuar vetedije dhe pjesemarrje. Paisja me kete shpirt pjesemarres eshte per Arendt aftesia e inisiatives, eshte te vendosesh ne praktike nje ide politike qe nuk eshte teknika e qeverisjes por arti dhe kenaqesia e te qendruarit se bashku, te shkembesh mendime, te transformosh ekzistenten.

Ne nje plan tjeter Helly Hillesum( nje shkrimtare holandeze me origjine ebree) demostron se si edhe ne nje situate ekstreme ( pikerisht sic eshte per te kampi i perqendrimit) mundet dhe duhet te mbash fort nje liri morale, vitale, te brendeshme, qe nuk cedon perpara kufizimit dhe shtrengimeve, poshterimit apo perpara humbjes se te drejtes per te jetuar jeten me tere plotesine e sensit.

Hillesum perfaqeson per mua aftesine per te mos u perkulur, per te mos u perlare nga vorbulla e ngjarjeve, per te mbajtur shpirtin kritik dhe vetedijen per te mos rene ne degradim. Kjo figure me ka frymezuar edhe ne planin personalne nje cast te veshtire te jetes sime.

Per te gjitha keto une besoj qe sot me shume se kurre eshte e nevojeshme qe te gjithe burrat dhe grate qe ende besojne ne politke si nje instrument kollektiv i transformimit si dhe tek pjesemarrja e formuar mbi parimet dhe vlerat e perbashketa, duhet te ndjene pergjegjesine e te qenit te bashkuar si dhe te reaguarit kolektivisht. Nje veprim qe sipas meje nuk mundet te formohet vecse mbi ndergjegjesimin, mbi dijen, njohjen e realitetit dhe mbi shpresen per te ardhmen.

Trasformare l’esistente.

Senza diritti e solidarietà l’eguaglianza muore, senza eguaguaglianza la democrazia si svuota

Mentre la crisi economica investe con prepotenza la nostra quotidianità modificando addirtittura i nostri destini chi dovrebbe “governare” questa crisi sta giocando al gioco del “cerino” interessato solo a salvarsi la pelle. Di fronte a ciò che, su piani differenti, sta accadendo nel nostro Paese sembra che gli unici sentimenti possibili siano il disorientamento o l’incredulità. E nel frattempo c’è chi cerca di trarre vantaggio dalla crisi medesima per riportare indietro le lancette dell’orologio cancellando così ciò che resta dei diritti collettivi ottenuti dai grandi movimenti democratici del secolo scorso.

Mi son fatta l’idea che tutto ciò mette a repentaglio la nostra imperfetta ma preziosa democrazia, ottenuta grazie alle lotte di donne e uomini generose-i.

In primo luogo perché , come sostiene Gustavo Zagrebelsky nel suo bel saggio “Imparare la democrazia”, la “democrazia è una realtà intrinsecamente imperfetta fatta di equilibri precari che hanno bisogno di essere alimentati dai valori personali” cioè un sistema “ che vive dei principi e dei valori delle persone che la abitano e che soltanto attraverso questo può garantire la libertà di espressione e l’esercizio stesso della democrazia”.

Senza diritti e solidarietà l’eguaglianza muore, senza eguaguaglianza la democrazia si svuota. Sono però convinta che, se l’idea che mi son fatta non è peregrina, sia necessario non farsi prendere né dal disorientamento, né dalla rassegnazione né dallo sconforto.

Mi vengono in aiuto uno slogans e le parole di alcune pensatrici. Il movimento delle donne negli anni ’70 affermò che “il personale è politico” ( l’esatto contrario di ciò che oggi ha il sopravvento è cioè che “la politica è il privato”!) che divenne una rivoluzionaria dichiarazioni di intenti e provò a trasformare il modo di intendere l’impegno e partecipazione sociale rimettendo al centro la persona nella sua dimensione sessuata , storicizzata e collettiva. Le parole di Hanna Arendt, su questo tema, sono attualissime in particolare quando la grande pensatrice affida valore alla comunità, “alla condivisione, alla partecipazione di ogni singola-o individua-o nello spazio pubblico, come luogo comunitario messo in comune”.

La prospettiva è quella di capovolgere la moderna nozione di politica da mera “amministrazione” della società in capacità di agire per con-dividere promuovendo consapevolezza e partecipazione.

Dotarsi di questo spirito partecipativo è per la Arendt capacità di iniziativa , è mettere in pratica un’idea di politica che non è tecnica di governo ma “arte e piacere di stare insieme, di scambiare parole” di trasformare l’esistente.

Su un altro piano Hetty Hillesum (una scrittrice, olandese ed ebrea, che ho “scoperto” recentemente) dimostra come anche in una situazione estrema (addirittura, come fu per lei, il campo di concetramento) si possa, si debba, mantenere salda una libertà morale, vitale, interiore che non ceda davanti alle restrizioni, all’umiliazione, alla decadenza per vivere la vita con “pienezza di senso”.

La Hillesum rappresenta, per me, la capacità di non farsi travolgere dagli avvenimenti, di mantenere spirito critico e consapevolezza, di non cedere al degrado.

Per tutto ciò io credo che mai come adesso ci sia bisogno che tutte le donne e gli uomini che ancora credono nella politica come strumento collettivo di trasformazione e di partecipazione fondato su principi e valori condivisi, sentano la responsabilità di esserci e di agire collettivamente. Un’azione che secondo me non potrà che fondarsi sulla coscienza (di sé), sulla sapienza (della realtà) e sulla speranza (del futuro).

Shqiptaret neper bote

Aktiviteti i zhvilluar prej shqiptareve qe punojne dhe jetojne ne Rajonet e Fruli Venezia Giulias dhe Venetos ne Itali ne funksion te ceshtjes sone kombetare, pervec faktit qe demostron kohezionin dhe integrimin e realizuar nga shqipetaret me prejardhje prej te gjitha trevave shiqptare, si dhe mireintegrimin e tyre ne vendin prites solli ne vemendjen time temen e shqiptareve te sukseshme kudo ne bote.

Keta perfaqesueste te sukseseshem jashte vendit jane ambasadoret tane me te mire. Jane pikerisht ata qe kane zhvilluar mundesite e tyre per punesim dhe shkollim si dhe kane bere te mundur, qe komuniteti shqiptar te perceptohet si nje vlere e realizuar.

Historise se emigracionit te vjeter i eshte shtuar edhe ajo e emigracionit te ri te ketyre 20 vjeteve, duke krijuar nje perfaqesim te madh te integruar horizontalisht ne hapesire (midis shqiptareve nga te gjitha trevat) dhe vertikalisht ne kohe ( midsi shqiptareve te emigruar nder vite). Ndersa me pare levizja”mobiliteti” ishin nje nevoje sot ajo eshte nje vlere.

Sipas meje sot eshte momenti i krijimit te nje sinergjie me kete burim te cmuar njerezor dhe financiar, i berjes se nje sistemi te ri ne nje bote pa kufinj.

Per te mundesuar kete objektiv eshte e nevojeshme qe te promovohen politika mbeshtetese per “internacionalizimin” e ceshtjes se bashkeatdhetareve tane jashte atdheut. Pra ne duhet te permiresohemi dhe te jemi me atraktiv, jo vetem per kapitalin e huaj, por mbi te gjitha te jemi me penetrues ne komunitetet shqiptare jashte atdheut, duke e bere vendin tone me te mire per ta.

Eshte e vertet qe keto vite i eshte kushtuar nje rendesi dhe vemendje me e madhe zhvillimit te infrastruktures rrugore bashkekohore per te shmangur margjinalizimin e vendit tone, por kjo duhet bere ne nje menyre me cilesore, duke e zhvilluar ate ne gjithe gamen e saj per te mbeshtetur llojeshmerine e transportit urban apo interurban, njerezor apo ate te mallrave, ne perputhje me tendencen bashkekohore dhe politikat ambientaliste si dhe ajo qe eshte gjithashtu shume e rendesishme ky zhvillim i rrjetit rrugor duhet te behet ne menyre me proporcionale per te shmangur margjinalizimin e zonave te caktuara te vendit. Ne se udheton neper Shqiperi e konstaton qe ky dispropocion eshte prezent. Ne se kjo fillon te realizohet do te shohim qarte se kjo do te jete nje menyre me e mire, e cila ben te mundur rritjen e sistemit tone produktiv, duke krijuar sinergjine e nevojeshme edhe me bashkeathdetaret tane jashte vendit si nga pikpamja e dijes ashtu dhe nga ajo financiare. Jo te pakte jane ata emigrante qe aplikojne fenomenin spin-off, duke u shkeputur nga ndermarrjet meme ne shtetet ku kane emigruar dhe me mjete modeste, bazuar ne eksperiencen e fituar, krijojne aktivitete te ngjashme ne vendin tone. Ky eshte nje proces qe duhet mbeshtetur me politika nxitese fiskale apo kredituese dhe jo frenuar me barriera burokratike. Kete duhet ta bejne jo vetem shtete pritese ( me sa di shtete te tilla si Italia apo Gjermania e kane nje program te tille financiar), por mbi te gjitha duhet ta beje shteti yne, pasi ata sjellin nje kulture dhe mentalitet tjeter bashkekohor pune dhe komunikimi, pra sjellin me shume zhvillim.

Shume histori te shqipetareve te sukseshem ne cdo pjese te botes, si ne art, shkence, letersi, studim, karriere akademike apo si sipermares, jane per ne nje inkurajim i jashetzakonshem per te superuar veshtiresite qe kriza globale ka krijuar, si dhe per te rimare ritmet e rritjes se disa viteve me pare.

Suksesi i tyre eshte shenje e nje Shqiperie vitale per te cilen ne duhet te bejme me shume, duke menduar per zhvillimin e mjeteve dhe politikave me efikase per te mbledhur dhe vene ne perdorim energjite e tyre pozitive, te cilat jane deshmi te gjalla te eksperiences se tyre jashte atdheut si dhe te nje imazhi pozitiv te vendit tone, i cili here pas here nuk korespondon me realitetin dhe me pritshmerite tona, per ta bere me efikas dhe me organik sistemin tone.

Mendoj se ne funksion te ketij objektivi: forcimit te kapacitetit dhe fuqise sone zhvilluese do te jete nje hap i mire dhe me interes qe te angazhohen funksionare te diplomacies shqiptare, bashkepunetor dhe shoqata te ndryshme brenda dhe jashte vendit, te cilat do te bejne te mundur permbledhjen e treguesve te tyre te cmuar, duke organizuar edhe dite te vecanta, te cilat ti dedikohen promovimit te hapave te bere ne kete drejtim.

Ky komunikim dhe bashkerendim do te mundesoje reformat institucionale aq shume te nevojeshme, duke filluar nga nje reformim organizativ i ministries se jashteme, e cila duhet te perfshije brenda saj struktura te caktuara ne funksion te politikave per shqiptaret jashte atdheut. Paralelisht me te mendoj se duhen bere ndryshimet e nevojeshme ne reformen elektorale, e cila duhet te perfshije edhe modifikimet perkatese, qe mundesojne perfshirjen e emigranteve ne procesin elektoral, ne vendet ku ata punojne, studiojne dhe jetojne pa i shtuar pjesemarrjes se tyre kosto shtese, e cila sjell per pasoje edhe “abstenimin” ne shumice te tyre. Kjo reforme duhete te perfshije pse jo edhe perfaqesimin e tyre ne strukturat produkt te ketyre procesve zgjedhore.

Kete te drejte e ben edhe me te domosdoshme fakti qe vendi yne hyn ne listen e vendeve me nje perqindje te larte te popullsise ne emigracion, gati nje te treten e saj. Kjo shifer e konsiderueshme e ben me dobiprurese prezencen e tyre ne keto procese elktorale me te drejta perfaqesimi, si nje mase me rol percaktues dhe cilesor, duke mbeshtetur programet dhe politikat me progresive dhe bashkekohore. Ehpserienca te vendeve me emigracion te ketyre permasave si te vendit tone, sic eshte edhe Italia fqinje mund te implementohen pa ngurrim.

Eshte koha ti llogarisim edhe shqiptaret jashte atdheut, jo vetem si dergues remitancash, per te cilat preokupohemi jo pak, per ta bere atdheun tone me te mire per te gjithe. Emigrantet jane nje vlere e shtuar ne rrugen tone te zhvillimit.

Luiza Hoxhaj

Tirane me 02.11.2010

Botuar ne Gazeten Tirana Observer dt 06.11.2010

La strada che l’Europa ha scelto per il suo futuro - La MacroRegione Adriatico-Ionica

MacroRegione Adriatico-Ionica: la strada che l’Europa ha scelto per il suo futuro un’autostrada verso l'allargamento ai Balcani.

"Partiamo dall'idea che l'Adriatico è un luogo di unione e non di divisione, e che l'Italia può guidare, nella stabilità dei Balcani, l'ingresso di tutti i paesi della ex Jugoslavia nell'Unione europea". Dalla Fiera del Levante di Bari il sottosegretario agli Esteri, Alfredo Mantica, conferma l’importanza di un progetto, nazionale e internazionale, che punta a costruire un’unica “MacroRegione” d’interscambio politico, economico, sociale e culturale tra 8 Stati.

Un bacino complessivo di oltre 600mila km quadrati e quasi 100 milioni di abitanti tra Italia, Grecia, Albania, Croazia, Slovenia, Montenegro, Bosnia Erzegovina, Serbia. "La priorità assoluta della politica estera italiana - ha detto Mantica - è quella di essere protagonisti dell'allargamento dell'Ue ai Balcani, per invertire la tendenza che vede l’Unione Europea improntata ad una politica che potremmo definire ‘carolingia’ e poco attenta al Mediterraneo. Siamo convinti che la MacroRegione potrà essere fondamentale nell’accelerazione di questo processo”.

Se gli orizzonti tracciati dalla Ue per il 2020 prevedono un futuro di cooperazione, la sfida rilanciata a Bari dal Governo Italiano all’Europa è la “MacroRegione Adriatico-Ionica”, la terza del continente, dopo quella del Mar Baltico e quella Danubiana. Il concetto è che la MacroRegione é un percorso politico-istituzionale che deve trovare la propria approvazione nelle sedi europee così come già avvenuto per quella Baltica, riconosciuta dal Consiglio europeo, e così come sta avvenendo per quella Danubiana.

Intento delle Regioni italiane è promuovere un processo che il più rapidamente possibile tenda a coinvolgere i Paesi terzi dell'altra sponda, per arrivare a formalizzare una volontà collettiva. La MacroRegione permetterebbe ai tre Paesi europei che si affacciano sui due mari (Italia, Grecia, Slovenia) di rafforzare la cooperazione con i futuri membri Ue (prossimo l'ingresso della Croazia, ma si pensa a Bosnia, Serbia, Montenegro e Albania, poi Macedonia e Kossovo), nei settori della pesca, della sicurezza dei porti, nella tutela dell'ambiente, fino alle iniziative culturali e turistiche. Per il Mediterraneo può avere un'importanza strategica perché alimenta le politiche di coesione interne ai Paesi Ue e quelle d'integrazione con i Paesi esterni, in particolare balcanici.

In sostanza è un'operazione in cui si rafforza sia l'allargamento dell'Unione Europea a questi nuovi Paesi sia un'integrazione economica che, a fronte della crisi, può essere una valida proposta per tornare guardare in avanti con fiducia e prospettive.

Per Mercedes Bresso, presidente del Comitato delle Regioni dell'Ue, "le strategie macroregionali saranno quelle sulle quali si calcheranno le grandi politiche infrastrutturali dell'Unione Europea. Per l'Italia è un'occasione straordinaria. Le Regioni italiane hanno tutte collaborato con quelle della ex Jugoslavia nei momenti difficili della guerra e della distruzione. Credo che dobbiamo adesso cooperare in questa fase nuova, che vede tornare l'Adriatico al centro degli interessi dell'Europa e del mondo. Le politiche regionali e il principio di coesione territoriale, fondamentali nel concetto di MacroRegione, stanno diventando uno degli obiettivi principali dell’Ue: noi siamo la strada che l’Europa ha scelto per il suo futuro”.

Al convegno organizzato dal Ministero degli Affari Esteri, in collaborazione con l’Unione Europea e la Regione Puglia, hanno partecipato Giuseppe Scopelliti presidente della Regione Calabria, Rosa Gentile assessore alle Infrastrutture della Regione Basilicata, Nichi Vendola presidente della Puglia, Michele Iorio presidente della Regione Molise e vicepresidente dell'Euroregione Adriatica, Alfredo Castiglione vicepresidente della Regione Abruzzo, Bellardi per la Regione Marche, Enrico Cocchi direttore generale di Programmazione, intese e relazioni europee e internazionali dell’Emilia-Romagna, Diego Vecchiato della Direzione Relazioni Internazionali della Regione Veneto, Luca Ciriani vicepresidente e assessore alle Attività produttive del Friuli Venezia e Giulia. Ecco una sintesi delle loro dichiarazioni:

CALABRIA - Aderiamo con convinzione. Questa dimensione territoriale rafforza il ruolo centrale del Mediterraneo e la collaborazione delle regioni meridionali e costiere nel favorire i processi di stabilizzazione e ammissione all'Unione Europea dei Paesi balcanici. Rinnoveremo gli accordi commerciali con l'Albania e la Serbia, estendendoli anche ad altri Paesi. Faremo di tutto per essere tempestivi in modo da cogliere queste opportunità per intercettare nuove risorse economiche e promuovere lo sviluppo sia della nostra regione che dei Paesi che si affacciano sul mare Adriatico e quello Jonico, con i quali storicamente la Calabria ha legami profondi.

BASILICATA - Per come è strutturata geograficamente, la Basilicata rappresenta una cerniera importante di quello che è il canale di collegamento dell’Euroregione Adriatico-Ionica. Per noi sono importanti gli interventi sui corridoi: in modo particolare ci interessa il collegamento tra il Tirreno e l'Adriatico perché diventa importante nello sviluppo delle attività su tutto il territorio regionale, avendo come riferimento obiettivi quali turismo, ambiente, tutela del paesaggio. Il Mediterraneo è per noi fondamentale, perché abbiamo la necessità di collegarci e trasferire le nostre esperienze in questi Paesi, dove possiamo portare le nostre buone pratiche, sviluppare le nostre aziende, l’energia e il nostro turismo.

PUGLIA - È fondamentale che l’Europa ritrovi le proprie radici: alcune risiedono nel Mediterraneo, di cui l’Adriatico è architrave portante. Ci sono storie bellissime da riscoprire e difficoltà comuni da affrontare insieme, come il pericolo della mutazione climatica e la questione dell’eutrofizzazione delle acque. Nel segno della cooperazione potremo vitalizzare le nostre culture e respingere i problemi. Così, con frontiere fluide e fatte di politiche virtuose, si costruisce l’Europa del futuro. Abbiamo lavorato in questi anni con l'idea che l'Adriatico sia una gamma fondamentale per il futuro dell'Euromediterraneo. Significa concretamente costruire e implementare i rapporti di cooperazione tra le regioni joniche e adriatiche. La MacroRegione Adriatica, imparando dalla quella Baltica o dalla Danubiana, può guadagnare risorse europee per progetti importanti, che servano ad allargare e irrobustire il progetto dell'Unione Europea.

MOLISE - Con l'Euroregione Adriatica lavoriamo da molto tempo per raggiungere l'obiettivo del riconoscimento della Macro-Regione, tanto che oggi l'idea di riprendere l'allargamento allo Ionio è molto valido e positivo. Speriamo che quest'area possa acquisire un'omogeneità d'indirizzo, così da lavorare assieme per lo sviluppo. Nell'ottica del Mediterraneo è fondamentale perché, per la prima volta, si porterebbero all'interno dei confini di questa MacroRegione Paesi che ancora non sono nell'Ue. Un dialogo che, allargandosi a queste realtà, può raggiungere l'obiettivo di una politica mediterranea più efficace.

ABRUZZO - Il ruolo dell'Abruzzo è centrale. Abbiamo avviato rapporti serrati, continui e costanti con i Paesi balcanici ed in particolar nel campo universitario, con network come Medadrion. Abbiamo sottoscritto protocolli considerando che tra qualche anno i Paesi balcanici saranno tutti nell'Obiettivo Uno con le occasioni e le opportunità che questo vuol dire per le imprese. L'Abruzzo crede e punta moltissimo sul Mediterraneo, tanto da voler far acquisire appieno alla Macro-Regione Adriatico-Ionica la sua dignità.

MARCHE - Per le Marche, la costruzione di una Euroregione Adriatica è un discorso di assoluta rilevanza. Ad Ancona, già dal 2000 è sorto lo IaI (Iniziativa Adriatica-Ionica), e la Regione ha offerto la sede al Segretariato permanente. E’ dalla fine del 2009 che stiamo attivando una serie di iniziative per arrivare a un punto di incontro, con tutte le altre Regioni italiane, per la costruzione di un’Euroregione Adriatico-Ionica. Da questo punto di vista, insieme al ministero degli Esteri, abbiamo promosso una serie di iniziative. In questo contesto é importante il Mediterraneo perché uno degli obiettivi che ci proponiamo, è far conoscere che l'Adriatico non è un mare chiuso ma ha forti relazioni con il Mediterraneo. E nel momento in cui questo obiettivo verrà percepito in maniera più condivisa a livello comunitario, si potrà anche riequilibrare la politica della Unione europea, che in questo momento è orientata sul quadrante Nord-Est.

EMILIA ROMAGNA - C'é la necessità di integrare al meglio le iniziative: è il sistema che vince. La settimana scorsa abbiamo chiuso un meccanismo di collaborazione, nel quale i porti di Ravenna,Venezia, Trieste e quelli sloveni fanno parte di un unico 'hub' che si candida a portare verso il Centro-Europa ciò che transita per Suez senza arrivare a Rotterdam. Il contributo è dato dalle singole peculiarità, dai sistemi territoriali. Il Mediterraneo è fondamentale, c'é una dimensione geografica e storica che unisce. Bisogna mettere in valore quello che è un portato storico e quella che è una dimensione geografica e culturale. Se vogliamo essere dentro ad una competizione ma anche ad un sistema di relazioni, è fondamentale che ci si confronti.

VENETO - Siamo la regione italiana con più accordi internazionali nel mondo. E il Mar Adriatico non è solo Veneto, ma quasi. Se il progetto della MacroRegione decollerà, la presenza del Veneto sarà importante perché nell'ambito delle collaborazioni con l'area adriatica e ionica, siamo molto attivi realizzando progettazioni con fondi comunitari e regionali, che vanno a recuperare la millenaria presenza di Venezia in tutto il Mediterraneo. Per questo abbiamo aderito convintamente al progetto: l’interesse che le nostre imprese possono avere, supera le differenze che ci dividono da realtà profondamente diverse come le regioni meridionali. Vogliamo mettere la nostra esperienza a disposizione della futura Macr-Regione. Oggi è stato presentato un progetto di cui si sta parlando da tempo e che avrà una fase di successivi incontri a livello regionale, nazionale ed europeo. Crediamo che nelle politiche europee di collaborazione su area larga sia importante, viste le esperienze baltica e danubiana, che anche nel nostro bacino adriatico-ionico questo progetto si concretizzi.

FRIULI-VENEZIA-GIULIA – La nostra Regione avrà un ruolo importante nella costruzione della Macroregione perché ci consideriamo, forse con un po' di presunzione, il punto di contatto tra l'asse Nord-Sud dell'Europa e l'asse Est-Ovest: abbiamo una regione che ha la testa nella cultura tedesca e i piedi nell'Adriatico. Questa scelta di sposare l'Euroregione significa per noi puntare sui rapporti con i Balcani e con il resto dell'Italia litoranea. Metteremo a dispozione le esperienze sviluppate in questi anni di collaborazione politico-diplomatica con le regioni dell'area baltica, con la Croazia, la Serbia, il Montenegro.

Le prossime tappe per la creazione della Macroregione passeranno dal tavolo tecnico interministeriale, il monitoraggio dei progetti regionali e, a livello europeo, dalla richiesta ufficiale da parte di Italia, Grecia e Slovenia al Comitato delle Regioni. Infine, ha spiegato Mantica, "il governo italiano farà un lavoro di propaganda nei Balcani per illustrare l'interesse politico della MacroRegione come strumento di stabilità e autostrada verso l'allargamento doveroso e necessario dell'Ue”.
AlbaniaNews

Passa per il Nord Adriatico la futura Via del Seta

All’inizio di maggio l’Iniziativa adriatico ionica (Iai) ha avviato il progetto per l’istituzione di una macroregione adriatica. La Iai riunisce tre membri dell’Ue, (Italia, Slovenia, Grecia) e cinque paesi in via di adesione e pre-adesione, (Serbia, Croazia, Montenegro, Bosnia-Erzegovina, Albania). Il punto più debole della regione adriatica, nonché della stessa Ue, è la sponda Sud-Est: la strategia della Iai è di coinvolgere maggiormente i Balcani occidentali. Tale coinvolgimento dovrà essere diretto al rafforzamento della governance e della capacità economica di questi paesi. Sarà bene, tuttavia, consolidare la strategia di cooperazione con l’area balcanica favorendo l’interazione con le sponde più forti del Medio e dell’Alto Adriatico. L’istituzione della macroregione è prevista per il 2014, durante la presidenza italiana dell’Ue.
Scali adriatici
Se il governo italiano avrà fatto la sua parte, per quella scadenza sarà giunta a buon punto la realizzazione di alcuni importanti progetti avviati dall’Italia nell’alto Adriatico, volti al consolidamento della cooperazione tra le diverse regioni e alla creazione di logiche di sistema.

I progetti hanno l’obiettivo di espandere la logistica e accrescere l’integrazione tra diverse soluzioni di trasporto e di distribuzione del traffico merci e passeggeri (intermodalità). L’obiettivo è canalizzare il flusso di scambi provenienti dai mercati del Mediterraneo, dell’Asia o dalla Russia in due direttrici principali: Nord-Sud, dall’Europa al Mediterraneo e nuovi corridoi di transito sull’asse Baltico-Adriatico.

In quest’ottica, a marzo del 2010 è stata costituita la North Adriatic Ports Association (Napa). Questa riunisce i porti di Koper (Capodistria), Ravenna, Trieste e Venezia e ha lo scopo di realizzare la porta marittima di accesso ai più importanti mercati per la stabilità economica europea. Gli investimenti complessivi, (circa 3,4 miliardi di euro), mirano al consolidamento della competitività del sistema portuale dell’Alto Adriatico. Le linee di programmazione e i servizi già potenziati suscitano un forte interesse da parte delle amministrazioni delle regioni europee limitrofe, (Carinzia e Baviera in testa), oltre che negli operatori dei mercati internazionali.

La strategia è semplice, perché basata sul rafforzamento di competenze e infrastrutture già esistenti da inserire in una logica di sistema, convogliando flussi di scambio internazionali da e verso l’Europa. L’intermodalità si accresce con collegamenti con il retroterra, il trasferimento su rotaia del trasporto su strada e l’ampliamento dei terminal. La volontà è armonizzare regolamenti, tempi e procedure delle operazioni portuali.

Venezia e Trieste
Due eccellenze italiane hanno programmi di rilievo. Venezia inaugura la linea ‘Autostrada del Mare’: camion, autovetture e passeggeri arrivano in 60 ore ad Alessandria d’Egitto e in 68 a Tartous, in Siria. Un altro servizio express integrato servirà alla consegna di merci deperibili dall’Egitto a tutta la regione danubiana. Su rotaia, Venezia si collegherà all’interporto di Verona entro l’estate per convogliare merci su Monaco. Via fiume, l’Autorità portuale veneta è impegnata nella realizzazione di uno snodo logistico ferro-strada-acqua per il nord Italia, attraverso il tratto navigabile e i canali del Po. Il totale dei costi esterni, (ricadenti sulla collettività), verrebbe abbattuto di sette volte rispetto al trasporto merci su strada, con modeste emissioni inquinanti lungo 564 km di via commerciale. Si servirebbero così i mercati della Pianura Padana, che, tra Veneto e Lombardia, rappresentano fino al 31% del Pil nazionale, collegandoli al Mediterraneo e all’Europa centrale.

In Friuli Venezia Giulia, il governo regionale appoggia l’Autorità portuale di Trieste nello sviluppo del ‘superporto’ di Trieste – Monfalcone, che il Gruppo Unicredit vuol realizzare sui due scali per movimentare più di 2 milioni di container. L’investimento, di un miliardo di euro, richiede 300 milioni da fondi pubblici per infrastrutture ferroviarie di collegamento. L’intenzione è di fare della regione una base sull’asse baltico-adriatico. Il progetto sposa l’iniziativa di partner da Austria, Polonia, Slovacchia, Repubblica Ceca per la realizzazione dello studio “Baltic-Adriatic Transport Cooperation”, (BATco), finanziato dall’Ue. L’obiettivo è collegare i porti polacchi presso Danzica ai porti italiani sull’Adriatico: si unirebbero i due mari dell’Europa a 27. Ciò consentirebbe all’Italia e all’Europa centrale di connettersi ai mercati di Polonia, Finlandia e Russia.

Sul fronte dei paesi mediorientali e asiatici, il collegamento da Trieste è con la Turchia. Con la coordinazione di un’impresa tedesca, nuove linee su ferrovia trasportano da e per l’Europa merci in transito da o verso la Turchia. Entro il primo semestre 2010 si vorrebbe arrivare a 5 treni in servizio settimanale. Anche Israele è interessata a cooperare con lo scalo giuliano nel settore logistico e dirottarvi parte delle merci che giungono da Rotterdam.

Dimensione europea e regionale: un’integrazione possibile
In tale quadro, i progetti si innestano nei percorsi indicati dalle linee comunitarie che favoriscono la creazione di centri multi porto e il potenziamento dei corridoi marittimi. Questi “hub” consentono di ridurre costi, e emissioni inquinanti e tempi di transito rispetto alle rotte via Rotterdam o Amburgo. Questi piani di sviluppo si inseriscono nelle priorità strategiche dell’Unione europea: la possibilità di ridurre emissioni e costi del traffico merci e passeggeri e la logistica competitiva sono tra gli obiettivi della nuova Strategia 2020 presentata dalla Commissione. Queste iniziative coniugano innovazione e rilancio economico, con conseguente riqualificazione del mercato del lavoro.

L’idea di creare una regione adriatica che si aggiunga alla Baltica e alla costituenda Danubiana, può apparire strategica. Altrettanto lo sono le scelte che tra il Nord-Est italiano, la Croazia, l’Europa centro-orientale e baltica puntano ad una nuova versione europea della Via della Seta. Con una corretta integrazione di vedute si eviterà il rischio di creare una macroregione adriatica ‘a due velocità’, rilanciando efficacemente l’economia europea e rafforzandone i confini sensibili.

UN NOBEL ALLA RICERCA DI LAVORO

Il premio Nobel in economia del 2010 è stato assegnato a Peter Diamond, Dale Mortensen e Christopher Pissarides per il loro contributo nella comprensione del processo di ricerca tra domanda e offerta. Che nel mercato del lavoro permette di spiegare la curva di Beveridge come un fenomeno di equilibrio. E i loro studi hanno fatto capire che è meglio studiare il mercato del lavoro guardando ai suoi flussi, fino a comprendere gli effetti del precariato. Perché la loro teoria è densa di implicazioni pratiche e di suggestioni per la politica economica.
Molto spesso in economia la domanda e l’offerta non riescono a incontrarsi e si cercano a vicenda, come accade quasi sempre nella vita quando si cerca la propria anima gemella. Trovare la persona giusta richiede quasi sempre del tempo. Se pensiamo al mondo del lavoro, i lavoratori cercano un posto di lavoro mentre al tempo stesso le imprese cercano lavoratori per riempire le loro posizioni vacanti. Se pensiamo al mercato immobiliare, troviamo compratori potenziali di case che cercano un’abitazione mentre i venditori cercano un acquirente. Il premio Nobel in economia del 2010 è andato a Peter Diamond, Dale Mortensen e Christopher Pissarides per il loro contributo nella comprensione del processo di ricerca tra domanda e offerta.
CONCETTI CONCRETI
Siamo molto contenti della scelta, anche perché si parla per fortuna di concetti molto concreti. Per rendersi conto dell’importanza del contributo di Diamond, Mortensen e Pissarides basta guardare il grafico qui sotto, noto come la curva di Beveridge. La curva mostra, sull’asse verticale, il numero di posti vacanti che le imprese non riescono a riempire e, sull’asse orizzontale, il numero di disoccupati, di persone che cercano attivamente un posto di lavoro e non riescono a trovarlo. Il grafico è importante anche perché mostra la prima curva di Beveridge sull’Italia: l’Istat solo da poco ha finalmente pubblicato dati sui posti vacanti.

Per anni gli economisti si sono chiesti perché ci possano essere dei posti vacanti anche quando ci sono molti disoccupati che potrebbero soddisfare la domanda di lavoro delle imprese e perché ci siano tanti disoccupati anche quando c’è una forte domanda di lavoro. La risposta che si erano dati prima del contributo di Diamond, Mortensen e Pissarides è che vi fosse un problema di differenze strutturali tra il tipo di lavoratori richiesti dalle imprese e le qualifiche disponibili fra chi offre il proprio lavoro; oppure fra la localizzazione geografica delle imprese con posti vacanti e quella dei disoccupati. Ma questa interpretazione, legata al cosiddetto mismatch fra domanda e offerta di lavoro, non riesce a spiegare perché si osservino curve di Beveridge anche su scala limitata, con riferimento a posti vacanti e lavoratori con le stesse caratteristiche o nella stessa città.
La teoria elaborata da Diamond, Mortensen e Pissarides permette invece di spiegare la curva di Beveridge come un fenomeno di equilibrio. Anche in condizioni normali sia i lavoratori che le imprese si mettono in cerca gli uni delle altre. Le imprese spendono risorse nel pubblicizzare posti vacanti, valutare chi fa domanda e, poi, formare i candidati. I lavoratori affrontano anche loro una ricerca costosa in termini di tempo, raccolta di informazioni oltre che psicologicamente dispendiosa. Questi costi e i ritardi con cui avviene l’incontro fra imprese e lavoratori generano una curva di Beveridge. Non solo in equilibrio avremo sia posti vacanti che disoccupati, ma ci sarà una relazione inversa fra queste due variabili esattamente come quella mostrata qui sopra, dove ci sono anni, come il 2007, in cui ci sono meno disoccupati e più posti vacanti o anni, come il 2009, in cui avviene l’opposto. Gli spostamenti riflettono sia fattori ciclici sia cambiamenti istituzionali. Questi ultimi possono anche indurre spostamenti verso l’interno o verso l’esterno della curva di Beveridge. Ad esempio, le cosiddette politiche attive del lavoro, volte a facilitare la circolazione di informazioni, possono riuscire a spostare la curva verso l’origine riducendo il numero sia di posti vacanti che di disoccupati presenti in equilibrio. È una teoria, quindi, quella di Diamond, Mortensen e Pissarides, densa di implicazioni pratiche e di suggestioni per la politica economica.
FLUSSI E PRECARI
Grazie al lavoro di Diamond, Mortensen e Pissarides si è anche capito che il mercato del lavoro è meglio studiarlo guardando ai suoi flussi. Anche quando la disoccupazione è ferma, il mercato del lavoro crea e distrugge continuamente posti di lavoro. Un mercato del lavoro è sclerotico quando, a parità di disoccupazione, non genera alcun ricambio di lavoratori mentre è considerato più fluido quando rigenera più velocemente i suoi stock di posti di lavoro. Questo modo di guardare al mercato del lavoro è ora alla base di tutta l’analisi di politica del lavoro nei paesi avanzati. Anche per capire davvero gli effetti del precariato in Europa, le teorie dei premi Nobel sono state fondamentali. Quando una piccola quantità di lavoratori continua a entrare e uscire dalla disoccupazione generando forti flussi dall’occupazione alla disoccupazione e viceversa, mentre il resto dei lavoratori è saldamente legato a un posto fisso, è evidente che vi è qualche cosa di completamente distorto nel mercato del lavoro e spetterebbe quindi alla politica economica di intervenire. A Bruxelles, dove le teorie degli studiosi sono alla base delle analisi della Commissione, sembrano essersene accorti quasi tutti. In Italia il governo, su questi temi, non pare sentirci. Speriamo che il premio Nobel a Diamond, Mortensen e Pissarides porti flussi di riforma anche nel nostro mercato.
Lavoce