My Greetings for all!

Të gjitha të drejtat për të gjithë”

Diskutim nga Luiza Hoxhaj ne

Konferenca për: Pesëdhjetëvjetorin e deklaratës Universale për të Drejtat e Njeriut- "

                          Të gjitha të drejtat për të gjithë”

                                                               10 Dhjetor 1998

Të nderuar pjesëmarrës!

Së pari dëshiroj të përshëndes organizatorët e Konferencës Komitetin Gruaja dhe Familja, Projektin “Nxitja e statusit Ekonomik dhe Social të Gruas në Shqipëri” si dhe “Qendrën Ndërkombëtare të Trajnimeve në Torino të Organizatës Ndërkombëtare të Punës” të cilat zgjodhën pikërisht Vlorën, si qytetin në të cilën po organizohet kjo conference. Natyrisht përgëzime meritojnë dhe Prefektura dhe Bashkia e Vlorës për bashkëpunimin e tyre.

E gjej me vend përzgjedhjen që keni bërë, në të cilën ju padyshim që keni pasur në konsideratë traditat demokratike të këësaj treve, në historinë e largët dhe të afërt të saj.

Por Vlora aktualisht , si gjithë Shqipëria është përballur dhe përballet me problemet e tranzicionit të tejzgjatur si dhe me ato të paskrizës, të cilat për fat të keq krijojnë edhe problem në fushën e të drejtave njerëzore.

Kjo periudhe tranzisioni, përvec zgjerimit të disa të drejtave të njeriut apo plotësimit të mëtejshëm të legjislacionit tonë në fushën e të drejtave të njeriut, hapa këto, të cilat kanë favorizuar progresin shoqëror, ka pasur si dukuri të tyre edhe shkeljen sistematike të të drejtave të njeriut si psh: të të drejtës për tu tubuar, e drejta për tu trajtuar me kredi, favorizime të ndryshme, e drejta themelore e votës, dhunimet fizike të gazetarëve apo politikanëve, levizja e lirë etj. Raste këto që kur kanë arritur kulmin i kanë detyruar shtetasit që të përdorin armën e fundit mosbindjen civile, ndaj një rregjimi që nuk mbron të drejtat e njeriut, përkundrazi i dhunon ato.

E thashë këtë jo për të politizuar problemin, por për të shërbyer ky moment edhe si një moment sensibilizimi dhe ndërgjegjësimi për të drejtat e njeriut, që gëzojme ne si individ dhe për përpjekjet që duhet të bëjmë ne për të mbrojtur këto të drejta, por gjithashtu edhe për detyrimet që ka shteti për të na siguruar dhe garantuar këto të drejta, që na i jep ligji, me të vetmin objektiv, që të mos biem në situatë të ngjashme. Këtu kam parasysh edhe paragrafin e parë të hyrjes tek Deklarata universal për të Drejtat e Njeriut ku thuhet:  “..se njohja e dinjitetit, që u përket të gjithë anëtarëve të familjes njerëzore si dhe njohja e të drejtave të tyre të barabarta e të patjetërsueshme përbën themelin e lirisë, të drejtësisë dhe të paqes në botë”.

Të gjitha dokumentat ndërkombëtare mbi të drejtat e njeriut si dhe dokumenta e konventat ndërkombëtare na vendosin përpara detyrimit që të gjithë të luftojnë e punojmë për të ndërtuar një shtet ku të mbretëroj ligji e ku të gjithë përpara ligjit të jemi të barabartë.

E vërteta është që në përgjithësi legjislacioni ynë në këtë drejtim është i plotë. Për të realizuar zbatimin e tij në kushtet e zhvillimit të shoqërisë civile kanë lindur shoqatat jo qeveritare.

Në fushën e të drejtave të njeriut Deklarata Universale e të Drejtave të Njeriut është pikë referimi.

Duke marrë në konsideratë faktin që zhvillimi i kësaj Konfernce përkon dhe me seminarin e zhvilluar për trajnimin e grave vlonjate në fushën e zbatimit të të drejtave të grave dhe vajzave në Shqipëri, unë do të përqëndrohesha  në fushën e gjendjes së gruas vlonjate dhe nivelit të organizimit të saj në OJQ.

Zhvillimi i shoqërisë civile dhe tranzicioni demokratik janë të lidhura ngushtë me suksesin e pjesëmarrjes së grave në trajtimin e problematikave të saj.  Sic u pa nga prezantimet, që u bënë prej tyre, gjatë seminarit, ajo që është më e rëndësishme, sic është parë edhe gjatë veprimtarisë se tyre mund të themi që: Në Vlorë është në lulëzim të plotë lëvizja e gruas.

Gratë vlonjate e kanë kuptuar mirë parimin e pjesëmarrjes, parimin e të qënurit aktive. Ato kanë gjithë potencialin e nevojshëm intelektual për të dhënë kontributin e tyre në të gjitha sferat e jetës, në kushtet e reja të kalimit nga një shoqëri e mbyllur në një shoqëri të hapur, nga totalitarizmi në demokraci.

Por është e vërtetë se ato jo gjithmonë kanë patur mundësi të japin këtë kontribut në organet shteterore, si në administraten e lartë apo atë lokale, në organet vendimarrëse apo egzekutive.

Këtë diferencë midis potencialit të tyre intelektual dhe pamundësisë për të dhënë në disa raste kontributin e tyre, për shkak të pengesave të ndryshme apo nënvleftesimit, ato e kanë kompensuar me parimin e vullnetarizmit, duke u organizuar në Organizata jo-qeveritare. Sot në Vlorë kemi 8 OJQ të grave me drejtim profesional, që veprojnë në fusha të ndryshme si dhe 5 shoqata  politike grash. Po ashtu në Vlorë operon edhe Qendra e Planifikimit familjar. Të gjitha këto organiyata janë aktive ne zhvillimin e jetës së qytetit tonë. Ketu nuk duhet të harrojmë kontributin dhe pjesëmarrjen e grave në shoqata të tjera mikse (pa orinetim gjinor) si SH.K.L. Demokratik, shoqatat që kanë objekt mbrojtjen e të drejtave të njeriut apo edhe ato profesionale.

Lulja e parë është Shoqata për nxitjen e Bisnesit të grave e krijuar në 1994, e cila tashmë është një shoqatë me experiencë. Gjatë viteve 1997-1998 kjo është pasuar edhe me 8 OJQ të tjera, të cilat janë integruar me dinjitet.

Fryt i këtij angazhimi të grave vlonjate është fakti që sot në qytetin tonë kemi një numër grash dhe vajzash drejtuese, numër ky që megjithëse është modest tregon një tendence në kahjen pozitive për vlerësimin e tyre.

-Në legjislativ kemi një përfaqesuese grua; në këshillat lokal kemi: dy këshilltare në Këshillin Bashkiak dhe  dy këshilltare në Keshillin e Rrethit; në drejtimin e institucioneve financiare kemi dy drejtuese gra (Sig. Shoq dhe Insig); kemi një drejtore në mjekësi; në Universitetin e Vlorës kemi dy gra dekane; në të vetmen Agjensi të Zhvillimit te SME drejtore është një femër.

Por nëse këto llogari i bëjmë në raport me burrat, gjithësesi  shifrat vazhdojnë të jenë modeste. Kjo do të thotë se kemi ende shumë rrugë për të bërë. Në të ardhmen objektivat tona duhet të jenë më ambicioze.

Një moment tjetër që dëshiroj ta theksoj është përballja e gruas me fenomene të tilla si divorci apo prostitucioni.

Shpesh problemet ekonomike, papunësia, me e theksuar kjo tek gratë, zhveshja e saj në më të shumtën e rasteve nga elementët e pronësisë, kanë bërë që ajo të humbasë pavarësinë e saj ekonomike e për rrjedhojë edhe një pjesë të autoritetit të saj për të patur rol ndikues në familje në rastin më të mirë, por edhe në shpërbërje të familjes në rastin më të keq. Ky pozicion inferior i saj ka bërë që në shumicën e rasteve ajo të mos jetë kërkuesja e këtij divorci edhe kur jeta e saj i bëhet e padurueshme. Këtë e tregon qartë edhe fakti, që numri i divorceve të kërkuara prej grave të jetë në ulje.

Shpesh pamundesia për të përballuar jetën si dhe niveli i ulët intelektual, apo predispozicioni individual, apo pamundësia për tu perballur me grupet kriminale, i con disa gra dhe vajza në rrugën e prostitucionit. Në rastin e Vlorës mentaliteti i popullsisë së saj në raport me femrën në familje: roli protektiv në raport me nënën, vajzën apo motrën, duke i bashkangjitur këtij edhe nivelin ekonomik, zvogëlon premisat që gruaja apo vajza vlonjate të bien në rrjetin e prostitucionit. Por kjo sdo të thotë që neve nuk duhet të na preokupojë kjo gjë. Lufta dhe përpjekjet tona duhet të jenë të atij niveli, që të mos lejojnë as mundësinë që Vlora të jetë pike tranzitimi e eksportit të prostitucionit për vajza dhe gra nga krahina apo vende të tjera. Nënat dhe vajzat vlonjate, familjet vlonjate duhet të investohen fuqishëm që djemtë, vëllezërit dhe burrat e tyre të mos bien preh dhe të mos bëhen bashkëpunëtor të këtyre rrjeteve.

Ne të gjitha së bashku mund tia dalim të luftojme, të mbrojmë dhe të realizojme të drejtat tona në vecanti dhe të drejtat e njeriut në tërësi.

Ju faleminderit per vemendjen tuaj!

Prof.Laura Mersini Houghton ne Konferencen "Tako Talentet Shqiptare" Vlo...

"Projektimi dhe menaxhimi i koncepteve të zhvillimit rajonal dhe marrëdh...

Vjen nje dite qe endrrat behen realitet

Ndjeja nje kenaqesi teper e vecante te shihja mbas 11 vjetesh, qe ka nisur nje proces i jetesimit i nje nga endrrave te mia per Beratin, e nje prej atyre gjerave mosrealizimi i te ciles te mbetet si peng. Behet fjale per projektin e sistemimit te kaskades se lumit Osum. Ishte nje projekt i ideuar vetem pak kohe mbasi kishim rifutur ne proces dosjen e pluhurosur per perfshirjen e Beratiti ne vlerat e mbrojtura te trashegimise kulturore (tashme Berati ne UNESCO eshte nje realitet), mbasi kishim hartuar rregulloren e administrimit te qytetit muze. Ishte puna e nje stafi teper te perkushtuar, te etur per ide, te cilin mjaftonte te dije ta motivoje. Kur i kaloj neper mend mendoj eh sa shume beteja kemi zhvilluar se bashku per ta mbrojtur ate qytet: nga kafshuesit e malit Tomor, qe i shfrytezonin barbarisht zonen e pllakave, nga ata qe shisnin ujin e Beratit, me ata qe shfrytezonin pa kritere inertet, me ata qe nen masken e impianteve elektrik donin ti mbulonin tre qarqet me plehra, me ata qe donin te ndertonin jashte kritereve ne zonen muzeale, me barbaret e guroreve ne Uren Vjagurore. Me ate staf kemi bere shume pune te bukura e te dobishme. Falenderimi im shkon per stafin e atehershem te Prefektes se Qarkut Berat: Irakliun plot ide, Aliun, Kocin, Kristaqin, Natashen, Julin, Halimin, Venetikun, Moniken, Mariolen, Halimin, Bashkimin, Tomorin, Mirelen, Mondin, Tomin e Nikollen. Bashkarisht le ti urojme suksese Julit, anetares me te re te stafit tone ne ate kohe, e cila sot e rritur profesionalisht, kandidon per postin Kryetares se Bashkise se Ures Vajgurore.  Ju kam zili qe jetoni e punoni ne ate qytet. Urimi shkon per beratasit e mrekullueshem, te cilet si rrallekush kane ditur te konservojne vlerat e qytetit te tyre. Me ne fund nje Kryeminister asiston ne hapin e pare, perzgjedhjen e idese per nje projekt te bukur, ne lancimin e procesit te berjes realitet te nje projekti, i cili ka vlera jo vetem per anen estetike dhe funksionale te qytetit, por me siguri do te kete edhe vlera ekologjike, te mbrojtjes se ambjentit dhe te pershtateshmerise me vlerat e shumefishta te atij qyteti.

Nje qytet si Berati te ben krenar! Uroj shume qe te fitoj projekti me i mire dhe me i qendrueshem, sepse ne te kundert do te ishte nul. Une megjithese nuk jam Beratase, por ne shpirt ndihem qytetare beratase, (po huazoj fjalet e mia nga intervista ime dhene per gazeten Antipratrea, ku permende edhe pengun e projektit te kaskades) e falenderoj shume Kryeministrin Rama per kete hap. Jam vertete shume e gezuar! Shpresoj shume qe ky projekt ta justifikoj kete gezim! E kunderta do te ishte fatale!

Luiza Hoxhaj

26/05/2015

Arkitektura dhe kultura e pjesemarrjes si nje binom zhvillimi

"Arkitektura është shumë e rëndësishme që t’iu lihet ne dore vetem arkitektëve".
 Giancarlo De Carlo

Kjo sentencë e De Carlo më erdhi ndërmend duke ndjekur lajmin mbi takimin e kandidatit për kryetar bashkie të Vlorës, Z. Dritan Leli, me arkitekte dhe inixhinier të qytetit. Ky lloj bashkëpunimi mishëron qartë vizionin e tij për të angazhuar botën e urbanistëve dhe arkitektëve, nëpërmjet  një diskutimi për të identifikuar se si të punohet së bashku me ata që ndajnë të njëjtën ndjenjë përgjegjësie për mundësitë dhe sfidat e sotme të qyteteve tona.

Në këtë shkrim jam duke u përpjekur të sjellë në vëmendje faktin se qyteti është një krijesë në zhvillim që mund të organizohet, pa u rikrijuar nga e para. Ai mund të përmirësohet me teknologji më të mire, duke u bërë më efikase. Qytetet tona kanë ende shumë potenciale. Puna duhet të fokusohet në përmirësimet urbane, ndërhyrjet nga shkalla mikro në makro dhe, natyrisht, në llojet e reja të ndërtesave të  qëndrueshme.  Ajo sot duhet të përfshijë prodhuesit e energjisë, infrastrukturës, pikat e konsumit, strehimit, qytetin, peizazhin... Arkitektët duhet të dinë si të menaxhojnë burimet e tokës për të ndërtuar një qytet më të mirë, në vend që të fokusohen vetëm në ndërtesa të izoluara, qe nuk japin asnjë kontribut në përmirësimin e mjedisit rreth tyre. Ndërtimi nuk është një ishull i vecuar, sic rezulton deri tani. Drejtuesit e njësive të reja duhet të përpiqen të zhvillojnë mentalitetin e menaxhimit të qyteteve, duke i kthyer ato nga njësi statike në njësi dinamike dhe efikase që bazohen në energjinë e komuniteteve të tyre, për të patur një komunitet bashkëpunues, energjik, social dhe të ndërgjegjshëm për mjedisin.  Ne duhet të jemi në kërkim të zgjidhjeve të reja arkitekturore dhe urbane që do të zvogëlojnë kontributin tonë në ndotjen globale

Sigurisht që sfida e qyteteve, përfshi edhe Vlorën tonë të bukur, nuk mund të përballohen vetëm nga arkitektët, urbanistët apo ndërtuesit.  Qytetet tona po kalojnë një fazë të vecantë, e cila për ta futur zhvillimin e tyre nga spontaniteti në hullinë e qëndrueshmërisë, kërkon domosdoshmërisht pjesëmarrjen e qytetarëve në procesin e planifikimit të territorit.

Përse klasifikohet e vecantë kjo fazë e zhvillimit të qyteteve tona?

Së pari në planin kombëtar: Faza që është tani në proces, pothuajse në cdo qytet, diktuar edhe nga reforma territoriale, klasifikohet si faza e  “decentralizimit urban" apo "shperndarjes urbane." Modeli i mëparshëm i urbanizimit përmes zgjerimit progresiv drejt unazave koncentrike është në krizë. Përfundon, kështu, periudha e ngushtimit të hapesirave, investimit në periferitë dhe rripat e mbetur të qyteteve, ku bëhet gjithnjë e më e vështirë për të përmbushur kërkesën për hapësirë ​​për fabrika, për depo, për vendbanime, për trafikun që gjeneron qyteti, për parqet e makinave, për zona të gjelbërta dhe për shërbimet kolektive. Edhe në këtë aspekt avantazhet e fazës së mëparshme, të lidhura me zonat periferike kanë tendencë të zbehen. Po ashtu për shkak të përmiresimit, deri diku, të rrjetit rrugor, ngushtohen dallimet në kohë dhe kosto  udhëtimi brenda zonave periferike si dhe atij ndërqytetas, rajonal apo edhe në mes të rajoneve fqinje. Me rritjen e banorëve me të ardhura të mira rritet kërkesa e tyre për cilësi më të lartë të mjedisit, gjë që lagjet urbane dhe rrethinat e kanë të pamundur ta përmbushin. Prandaj objektet e prodhimit dhe banimit riorientohen në këtë fazë në qytetet më të vogla, të ndara fizikisht nga të parët, duke formuar, me qytetet e mëdha, zona të mëdha “metropolitane”, nënkuptohet duke ndërtuar vazhdimësinë në drejtim të perimetrit të jashtëm te qendrës “metropolitane”. Jashtë këtij perimetri disponueshmëria e hapësirës është më e madhe, transporti lokal më i lehtë, por edhe kushtet e kontekstit urban e mjedisit në përgjithësi janë më tërheqëse.

Së dyti në planin global:  Ky moment ndryshimi në plan kombëtar përkon me një moment historik global, ku nga njëra anë jetojmë një krizë globale dhe nga ana tjetër "kapërcejmë tek globalia", duke eliminuar hapësirën ​​dhe kohën me anë të iPhone, iPad dhe zhvillimeve të tjera teknologjike. Në këtë moment shumë individ tentojnë për të marrë kontrollin e kohës dhe hapësirës së tyre. Jemi gjithnjë e më shumë dëshmitarë të  proceseve te rritjes së ndërhyrjeve, të qytetarëve, në qytetet e tyre, ku ata, te nxitur nga dëshira për të prodhuar një alternativë të ndryshme nga ajo çfarë qyteti iu ofron, ndjejnë   nevojën për të (ri)përcaktuar hapësirën. Këtu, sigurisht, hyn në loj arkitektura.

Një arkitekt, kur planifikon, së pari studion kontekstin për të kuptuar mjedisin dhe hapësirën fizike të një territori, së dyti hulumton marrëdhëniet ndërmjet njerëzve që jetojnë në atë hapësirë, dëshirat e tyre, ëndrrat e tyre. Ai ka nevojë për disa tregues si dhe përgjigjet që qyteti ju jep qytetarëve për problemet e tyre. Calvino në veprën “Qytetet e padukshme” ka shkruar: "Edhe qytetet besojnë se ato janë vepër e mendjes ose i rastësisë, por as njëra as tjera nuk mjaftojnë për të mbajtur muret e tyre. Në një qytet nuk na gëzojnë shtatë apo shtatëdhjetë e shtate mrekullitë, por përgjigjia që ai  i jep pyetjeve tona". Sot më shumë se kurrë ne duhet të rikuperojmë vendin, hapësiren, kohen, marrëdhëniet njerëzore dhe t'i përgjigjemi kësaj nevoje nëpërmjet kulturës bashkëkohore të bashkëprojektimit. Kjo është arkitektura e vërtetë që mund të zgjidhë krizën që ka mbërthyer qytetet tona, të   ndodhura ekzaktësisht si në situatën në të cilën Calvino përshkruan (imagjinon) OLINDAN (Qytetet e padukëshme): “OLINDA sigurisht nuk është i vetmi qytet që rritet në rrathë koncentrikë, si trungu i pemës që çdo vit shton një rreth... Por në qytetet e tjera ende në mes të mureve të qytetit të vjetër shtrydhen e ngushtohen hapësirat,  ...ndërsa lagjet e reja vërtiten rreth tyre si një brez më i lirshem”. Ky është kurthi prej të cilit duhen shpëtuar qytetet tona.

Si realizohet kjo? Të projektosh vende dhe hapësira jo vetëm dhe ekskluzivisht me laps apo maus, me struktura dhe llogaritje matematikore, por me çdo mjet apo instrument që mund të përdoret për të krijuar një sistem të rrjeteve, si multimediale ashtu edhe fizike, bërë nga njerëz dhe marrëdhënie njerëzore. Kjo përkthehet në një gatishmëri për të investuar në kulturën e zhvillimit nga “poshtë- lart” (bottom up) me anë të përfshirjes dhe pjesëmarrjes. Në botë ka shumë shembuj që e kanë ndjekur këtë rrugë, ku në sajë të largpamësisë së një individi dhe pjesëmarrjes të gjithë komunitetit, është transformuar plotësisht një  terren, duke "shpikur mënyra të reja të të menduarit, të të jetuarit dhe të të banuarit". Pra nevoja dhe dëshira për të sfiduar veten dhe për ti dhenë jetë një zone të abandonuar, kryesisht në periferi të qyteteve tona, fton për pjesëmarrje cdo individ me ide. Sigurisht, proceset kulturore janë, nga natyra, një investim në komunitet dhe nevojitet që të bëhen produktive. Ftoj qytetarët dhe brezin e ri për të reflektuar dhe për të marrë pjesë në mënyrë aktive në vendimet dhe iniciativat që ndikojnë në transformimin e territorit të tyre, te hapësirave te tyre. Nga ana tjetër nevojitet që administrate vendore të dalë nga normat dhe burokracitë institucionale për tu hapur në një ballafaqim të vërtetë me ata të cilët jetojnë, në fshat dhe në qytet për të ndaluar planifikimet frut të financimeve në momentin e fundit që ka karakterizuar 25 vitet e fundit.

Është e drejtë të pyesim veten se çfarë është dhe çfarë duhet të jetë qyteti për ne ? Me një vështrim optimist, ndoshta kuptimi i vërtetë mund të jetë ky: Një qytet i jetueshëm, një qytet i qëndrueshëm, jo një qytet i padukshëm. Interesi im për qytetin e qëndrueshëm filloi kur unë isha student në universitetin e Padovas, vit në të cilin Padova u shpall qyteti më i jetueshëm në Itali. Atëhere kuptova  se na nevojitet të përmirësojmë jetën e njerëzve, duke i bërë  qytetet tona më  të jetueshem. U përpoqa të bëj interpretimin tim personal të qëndrueshmërisë, duke pasur si referencë konceptin e peizazhit kulturor në të gjitha format e tij. Qëndrueshmëria barazohet me diçka të thjeshtë, të shëndetëshme, të pastër: një mënyrë për ta bërë një hapësirë ​​publike më të përshtatëshme, duke u kujdesur për mjedisin në të cilin jemi duke planifikuar. Këtu hyn edhe koncepti i arkitekturës së qëndrueshme, si arkitektura me sens të përbashkët, në formën e arkitekturës se përditshme, e cila është tipike e ndërtesave të një vendi të caktuar që gjithmonë është e përshtatur në mënyrën më të mire me kontekstin përreth, disponueshmërinë e lëndëve të para dhe kushtet e motit. Bazuar në eksperiencat më të mira, unë besoj se qëndrueshmëria duhet të bëhet pjesë e programit të detyrueshëm në shkollën tonë. Sigurisht, ajo duhet të përfshihet, gjithashtu si subjekt studimi në universitete. Në fund të fundit, qëndrueshmëria na prek të gjithëve, edhe pse ndoshta shumica e njerëzve nuk e konsiderojnë atë një problem real, që kondicionon të tashmen dhe të ardhmen tonë. Shumë mendojnë se "nuk ka të bëjë me mua, kjo nuk është përgjegjësia ime, kjo do të ndikojë dikë tjetër." Në fakt e kundërta është e vërtetë: qytetet dhe ndërtesat tona na ndikojnë ne, ndikojnë mjedisin, ndikojnë  planetin. Qëndrueshmëria do të bëhet një koncept i gjithëpranuar vetëm kur shkollat ​​dhe universitetet do të jenë në gjëndje të sigurojnë mjetet për të kapërcyer këtë mentalitet. Një qasje e qëndrueshme është gjithmonë një stimul pozitiv.

Me pak fjalë, për të krijuar një qytet të qëndrueshëm dhe efikas ne duhet të veprojmë për të përmirësuar "performancën" e tij dhe për të realizuar një kombinim që  rezulton në tregues pozitiv të përdorimit të burimeve themelore të qytetit: energji, materiale, tokë dhe uji. Mënyra se si këto kombinohen  përcakton llojet e strategjive urbane për një qytet më të mirë dhe efikas. Vetëm me një projekt të qëndrueshëm urban mund të krijohen qytetet dinamike, ku në vemendje të qytetarëve është mjedisi. Përdoruesit e qyteteve janë një pasuri e rëndësishme për të arritur të ndërtojmë një qytet të qëndrueshëm. Nevojitet të kultivojmë pjesëmarrjen për t’i bërë aktive përdoruesit e qytetit dhe për ti përfshire ata në rritjen e mirëqenies së tyre. Komunitetit duhet t’i jepen mjete dhe informacion të mjaftueshme për të arritur një mjedis të qëndrueshëm, pa të cilin anëtarët e tij janë të detyruar të bëjnë ndryshime drastike në jetën e perditeshme. Në bashkitë e reja, inteligjente, informacioni duhet të rrjedhë dhe të jetë i arritshëm për të gjithë, mbasi pjesëmarrja e publikut është një mjet kyç.   

Me pjesëmarrjen aktive ne mundemi të kemi një arkitekturë dhe një të ardhme më të mirë të krijuar nga përdoruesit, si për komunitetin  ashtu edhe për qytetin. Pjesëmarrja sociale është një nga tri aspekte që përcaktojnë një qasje të qëndrueshme. Dy të tjerët janë ekonomia dhe ekologjia. Parë nga këndvështrimi im, këto janë dy aspekte të së njëjtës ide, të cilat shpesh nuk punojnë së bashku, edhe kur duhet ta bëjnë atë. Edhe pse pjesëmarrja e qytetarëve është një pikë shumë e rëndësishme, shpesh në projektet e mëdha i jepet më shumë peshë firmës arkitekturore që i ka zhvilluar ato.   Është moment për reflektim dhe ndërtimin e një vizion afatgjatë për zhvillimin e territorit. Do të doja të mendoj se, për të rinjtë dhe shpikësit, ky është një moment i mire për të realizuar idetë e tyre, si në aspektin e kreativ  ashtu edhe dinamikës së pjesëmarrjes, me arsyetimin se ata janë plot me element të teknologjisë së lartë. 

Luiza Hoxhaj
Tirane me 22/05/2015

Europe Day - Dita e Evropës

 

 

Europe Day

Europe Day held on 9 May every year celebrates peace and unity in Europe. The date marks the anniversary of the historical 'Schuman declaration'. At a speech in Paris in 1950, Robert Schuman, the then French foreign minister, set out his idea for a new form of political cooperation in Europe, which would make war between Europe's nations unthinkable. Schuman's proposal is considered to be the beginning of what is now the European Union.

Dita e Evropës

Evropa më 9 maj çdo vit feston paqen dhe unitetin në Evropë. Kjo datë shënon përvjetorin e "Deklaratës historike të Shumanit". Në një fjalim në Paris në vitin 1950, Robert Shuman, ministri i jashtëm francez, atëherë, artikuloi idenë e tij për një formë të re të bashkëpunimit politik në Evropë, e cila do ta bënte luftën midis kombeve të Europës të pamendueshme. Propozimi i Shumanit konsiderohet të jetë fillimi i asaj që është tani Bashkimi Evropian.