E munguara etike profesionale ne politike

        “Pa etikën, çdo gjë do të ndodhte sikur ne të gjithë të ishim pesë miliardë udhëtarë, të hipur në një makinë të madhe që nuk e drejton asnjeri. Ajo lëviz gjithnjë e më shpejt, por ne nuk e dimë se ku shkon......”
                                                                                            Jacques COUSTEAU

Slogani sipercituar shpreh qarte se nder çështjet kryesore me të cilat sot ballafaqohet njerëzimi janë ato të moralit dhe të etikës. Per rrjedhoje debatet rreth etikës gjithnjë e më tepër po shkojnë duke u bërë tendence globale, si një mjet përmes së cilit do të gjendej rrugëdalja nga kriza me të cilën ballafaqohet bota dhe qytetërimi human i kohës sonë. Kesaj tendence nuk mund ti shpetoje as shoqeria shqiptare.

Zgjodha te flas per “ etika profesionale” sepse nuk mendoj se mund ti jap leksione etike askujt dhe sepse te flasesh per etiken profesionale eshte me e lehte si per mua si per kedo qe mund te nderhyje mbi keto tema.

Etika në literaturën e vjetër greke i referohet asaj që ne sot e quajmë mënyrë jetese (modus vivendi). Ajo u përgjigjet pyetjeve “si duhet jetuar?” dhe si të “bëhemi të mirë?”.

Jetojme kohe te veshtira per te patur nje perkufizim te etikes te pranuar nga te gjithe dhe mbi bazen e te cilit te definojme se cfare eshte e mire dhe cfare eshet e keqe ne planin moral. Pikerisht per kete flasim me mire per etiken profesionale, e cila na duket te gjitheve si dicka me konkrete.

Etika profesionale eshte teresia e rregullave dhe e komportimeve qe kondicionojne dhe kufizojne pushtetin qe mund te ushtroje gjithekush prej nesh mbi te tjeret dhe mbi vetveten ne ushtrim te nje profesioni apo te nje roli publik.

Ka nje etike profesionale te gjyqtarit, te avokatiti, te mesuesit te shkolles apo te gazetarit, te mjekut apo te infermierit, te politikanit si profesionist, duke konsideruar, qe atyre u besojme femijet apo interesat tona per aq kohe sa jemi te sigurte se ata nuk dhunojne rregullat e komportimit ne menyre rreptesisht profesionale.

Ne se mjeku do te perhap sekretet e mia, ose ne se nje profesor do te abuzoj me rolin e tij duke u komportuar ne menyre vulgare ose ofensive kundrejte femijes sone, ai sigurisht do te jete i perjashtuar ose i denuar.

Ne baze te kesaj sigurie qendron vleresimi qe ai merr dhe pushteti qe ushtron. Te njejten gje duhet te bejme dhe kundrejt atyre qe kane pushtetin te japin ose te mos japin nje lajm, te japin ose te mos japin drejtesi, te me mbrojne ne menyre te pershtateshme ose te papershtateshme, ose te interferojne ne jeten e te tjereve dhe te furnizojne me te dhena ose me sherbime persona te tjere.

Po ne se ne respekt te ketyre rregullave dhe te ketij komportimi ne bazojme gjykimin qe japim per te gjitha keto kategori personash per rrjedhoje mbi etiken e tyre profesionale te njejten gje duhet te bejme edhe kundrejt kujt hyn ne parlament per te vendosur mbi ligjet, qe direkt apo indirekt na prekin te gjitheve, normalisht edhe mbi kryeministrin, ministrat apo bashkepunetoret e tyre, te cilet ushtrojne pushtetin ekzekutiv (te zbatimit) te ketyre ligjeve dhe bejne propozimet perkatese per ligjet e reja.

Sa me i papercaktuar dhe me i pasigurt eshte dallimi midis rolit te parlamentit dhe rolit te ekzekutivit, aq me te rrepte duhet te jemi, duke ditur qe papercaktueshmeria dhe pasiguria reduktojne pushtetin e kontrollit te trupes se zgjedhur ndaj ekzekutivit. Ne se gjerat shkojne ne kete drejtim pyetja qe duhet te shtrojme perball komportimit te anetareve te ekzekutivit, anetareve te qeverise, aq me teper ndaj drejtuesit te tyre si dhe politikes ne pergjithesi eshte: ne se ata jane duke kryer nje dhunim te etikes profesionale, te ciles personazhet publik te paisur me pushtet te konsiderueshem duhet ti nenshtrohen?.

Ne kete rast nuk flas per moral. Jo gjithnje dhunimi i kodit deontologjik profesional perben nje krim. Kjo duhet te jete e qarte per te gjithe, pavaresisht nga mbrojtja qe gezojne nivelet e larta shteterore tek ne. Po sigurisht keto jane komportime qe megjithese jo te ndjekeshme penalisht ato jane apsolutisht te papranueshme, ne vecanti per ata qe mbulojne detyra te larta publike apo ne hierarkine shteterore si dhe perfaqesojne vendin tone ne nivele nderkombetare.

Ne shume raste kemi te bejme me sjellje jo te denje nga pikepamja etike. Po kush i kryen ato ?

Duhet hedhur drite mbi keto. Miresjellja ka munguar në politiken shqiptare të periudhes se tranzicionit postkomunist. Etika publike eshte kthyer ne nje nocion shpesh te munguar, ku humbet pergjegjesia e politikes. Ajo ka qene zevendesuar intensivisht nga konflikti dhe perplasja politike, shpesh te sherbyer me zell gjate kesaj periudhe nga shtypi dhe nga disa media elektronike te vendit. Natyrshem kjo lidhje eshte shoqeruar edhe me një mungesë te theksuar profesionalizmi dhe neglizhence etike te shtypit. Kjo lidhje shërbimi e shtypit me politikën kulmon ashpërsisht gjate fushatave elektorale apo kur gjendemi perballe skandalesh poltike , duke perdhosur politikisht etikën profesionale në shtyp

Kjo e ben te nevojeshme qe te kemi nje diskutim me kendeveshtrim mbi etiken publike sot dhe ne vijim. Shterpesia kulturore, pertej asaj sociale con ne komportime publike, te privuar nga cdo rregull etik. Per funksionet publike kjo eshte vdekjeprurese. Ne se funksioneve me karakter social si shkolla, shendetesia, edukimi, u hiqet kodi etik, ne referim te “interesit te pergjitheshem” kohezioni social rreshket drejt nje shperberjeje kolektive.

Modeli yne calon edhe ne se ballafaqohemi me modelin antropologjik mesatar. Ne jeten sociale dominon finokeria, lufta e te gjitheve kunder te gjitheve, ne te cilen here here historite dhe identitetet jane apatike. Profesionet e interesit te pergjitheshem publik jane te dominuara nga interesi privat dhe nga kerkcenimet kriminale. Spektakli eshte perpara nesh. Per kete mjafton ti referohemi seancave te debateve parlamentare sic eshte rasti i diskutimit te buxhetit te vitit 2011, ne te cilat shafqet lakuriq mungesa e etikes profesionale dhe publike ne nivelet me te larta, mungesa e respektit per publikun qe i ka zgjedhur, mediokriteti dhe meskiniteti. Ne raste te tilla shfaqet gjtihashtu papergjegjeshmeria e politikes kundrejt publikut qe e ka votuar duke i ofruar atij jo informacionin per te cilin ka nevoje, por duke zhvendosur debatitn ne ceshtje pa interes te pergjitheshem. Te nesermen e ndihej qarte nervozizmi qe kishte shkaktuar nje fakt i tille. Ne keto raste hapesira publike behet e pasuportueshme. Ky lloj komportimi i politikes na vendos perpara detyrimit apsolut, qe te stabilizohet se cfare duhet quajtur e lejueshme dhe cfare e palejueshme, cfare duhet te quhet publike dhe se cfare duhet te mbetet private. Shkurt ne raste si ky dhe te tjera te ngjashme me te shfaqet lakuriq mungesa e etikes publike dhe profesionale. Por te flasesh per etiken apo mungesen e saj do te thote te flasesh per vlera sublime apo mungesen e tyre. Kesaj situate i shkon thenia e Ivan Kropek kur thote se te flasesh për vlera në një kohë të “vagabondizmit mendimor” dhe të “shpirtit nomad” është shumë e veshtire. E gjithë kjo eshte shprehje e krizes se sistemit tone, ku gjithçka relativizohet dhe ku s’ka me shkallare vlerash. Shmangia e këtij elementi do të thotë shembje e moralitetit, e shembja e moralitetit është shembje e vetë njeriut.

Për t’u mbrojtur prej antivlerave dhe për t’iu shmangur të këqijave të kohës duhet angazhim mbare shoqeror. Prandaj kjo teme duhet rimarre nga grupet intelektuale. Politikëbërësit, juristët, eticienët, bashkësitë fetare, por edhe çdo individ që jeton në këtë kohë të krizës dhe brengës së njeriut modern duhet të japin kontributin e tyre. Mbi kete kapacitet vizionar te pergjitheshem duhet te ndertohet nje projekt i ri politik, për një shoqeri më shpresëdhënëse, më të mirë se ajo e shekullit XX, i cili s’i plotësoi pritjet për të qenë epokë e vetërealizimit, mirëqenies dhe lumturisë. Shekulli në të cilin kemi hyre, shekulli i shembjes se mureve ndares, ku ballafaqimi brenda vetes, ballafaqimi i globalizmit dhe multikulturalizmit apo unitetit dhe diversitetit, behet gjithnje e me i veshtire, e ben te domsodoshme nje hapesire te perbashket, nje etike publike te pranuar nga te gjithe dhe te vlefeshme per te gjithe ne.

Luiza Hoxhaj

Tirane me 30.11.2010

Botuar ne gazeten "Tirana Observer" te dt 04.12.2010 rubrika opinion fq 8

Te trasformosh te tashmen

Pa te drejta dhe solidaritet barazia vdes, pa barazi demokracia svenitet.

Ndersa kriza ekonomike shtyp me prepotence perditshmerine tone duke modifikuar krejtesisht fatet tona, kush do te duhej te qeveriste kete krize eshte duke luajtur lojen e shkrepses se dyllte, te interesuar vetem per te shpetuar lekuren.

Perballe asaj qe ne plane te ndryshme eshte duke ndodhur ne vendin tone duhet qe te vetmet ndjenja te mundeshme qe mbizoterojne jane mosorientimi ose mosbesimi. Dhe nderkohe ka kush kerkon te nxjerre avantazhe nga vet kriza per te cuar mbrapa akrepat e ores dhe transformuar punetoret dhe punetoret( ata qe kane ende nje nje pune qe mund te quhet e tille) ne plebej ne sherbim te padroneve, duke fshire keshtu edhe ate qe mbetet nga te drejtat kollektive te arritura nga levizjet demokratike te shekullit te kaluar. Me duket qe e gjithe kjo vendos ne rrezik demokracine tone jo perfekte por gjithesesi te cmuar, te arritur fale luftes dhe kontributitt te grave dhe burrave kurajoze.

Ne rradhe te pare sepse sic pohon Gustavo Zagrebelsky ne saggion e tij “Te mesojme Demokracine” , demokracia eshte nje realitet ne thelb i pasosur( i pakryer), i perbere nga ekuilibra te paqendrueshem, te cilet kane nevoje te ushqehen nga vlerat personale, dmth nje sistem i cili jeton prej parimeve dhe vlerave te personave qe e popullojne(zhvillojne) dhe qe vetem nepermjete ketij procesi mund te garantohet liria e shprehjes dhe ushtrimi i vet demokracise.

Pa te drejta dhe solidaritet barazia vdes, pa barazi demokracia svenitet. Jam megjithate e bindur qe eshte e domosdoshme te mos biem as ne corientim, as ne coroditje, as ne nenshtrim dhe as ne deshperim.

Per kete me vine ne ndihme slogane nga fjalet e disa mendimtareve. Levizja e grave ne vitet 70 afirmon qe, “ Personalja eshte politike” (ekzaktesiht e kunderta e asaj qe sot ka epersi tek ne dhe qe eshte ajo qe “politika eshte private”), e cila behet nje deklarate revolucionare ne perpjekje dhe prove per te trasformuar menyren e te kuptuarit te impenjimit dhe pjesemarrjes sociale duke rivendosur ne qender personat ne dimesionet e tyre gjinore, historike dhe kolektive.

Fjalet e Hannah Arendt mbi kete teme jane aktuale edhe sot ne vecanti kur mendimtarja e madhe i beson vlerave te komunitetit: “Ne bashkendarje, ne pjesemarrjen e cdo te pervecmi ose individi ose ne hapesiren publike si vend i perbashket i vendosur ne interes te perbashket.

Perspektiva eshte ajo e permbysjes se nocionit modern te politikes te administrimit te gjere te shoqerise ne aftesine per te reaguar bashkarisht duke promovuar vetedije dhe pjesemarrje. Paisja me kete shpirt pjesemarres eshte per Arendt aftesia e inisiatives, eshte te vendosesh ne praktike nje ide politike qe nuk eshte teknika e qeverisjes por arti dhe kenaqesia e te qendruarit se bashku, te shkembesh mendime, te transformosh ekzistenten.

Ne nje plan tjeter Helly Hillesum( nje shkrimtare holandeze me origjine ebree) demostron se si edhe ne nje situate ekstreme ( pikerisht sic eshte per te kampi i perqendrimit) mundet dhe duhet te mbash fort nje liri morale, vitale, te brendeshme, qe nuk cedon perpara kufizimit dhe shtrengimeve, poshterimit apo perpara humbjes se te drejtes per te jetuar jeten me tere plotesine e sensit.

Hillesum perfaqeson per mua aftesine per te mos u perkulur, per te mos u perlare nga vorbulla e ngjarjeve, per te mbajtur shpirtin kritik dhe vetedijen per te mos rene ne degradim. Kjo figure me ka frymezuar edhe ne planin personalne nje cast te veshtire te jetes sime.

Per te gjitha keto une besoj qe sot me shume se kurre eshte e nevojeshme qe te gjithe burrat dhe grate qe ende besojne ne politke si nje instrument kollektiv i transformimit si dhe tek pjesemarrja e formuar mbi parimet dhe vlerat e perbashketa, duhet te ndjene pergjegjesine e te qenit te bashkuar si dhe te reaguarit kolektivisht. Nje veprim qe sipas meje nuk mundet te formohet vecse mbi ndergjegjesimin, mbi dijen, njohjen e realitetit dhe mbi shpresen per te ardhmen.

Trasformare l’esistente.

Senza diritti e solidarietà l’eguaglianza muore, senza eguaguaglianza la democrazia si svuota

Mentre la crisi economica investe con prepotenza la nostra quotidianità modificando addirtittura i nostri destini chi dovrebbe “governare” questa crisi sta giocando al gioco del “cerino” interessato solo a salvarsi la pelle. Di fronte a ciò che, su piani differenti, sta accadendo nel nostro Paese sembra che gli unici sentimenti possibili siano il disorientamento o l’incredulità. E nel frattempo c’è chi cerca di trarre vantaggio dalla crisi medesima per riportare indietro le lancette dell’orologio cancellando così ciò che resta dei diritti collettivi ottenuti dai grandi movimenti democratici del secolo scorso.

Mi son fatta l’idea che tutto ciò mette a repentaglio la nostra imperfetta ma preziosa democrazia, ottenuta grazie alle lotte di donne e uomini generose-i.

In primo luogo perché , come sostiene Gustavo Zagrebelsky nel suo bel saggio “Imparare la democrazia”, la “democrazia è una realtà intrinsecamente imperfetta fatta di equilibri precari che hanno bisogno di essere alimentati dai valori personali” cioè un sistema “ che vive dei principi e dei valori delle persone che la abitano e che soltanto attraverso questo può garantire la libertà di espressione e l’esercizio stesso della democrazia”.

Senza diritti e solidarietà l’eguaglianza muore, senza eguaguaglianza la democrazia si svuota. Sono però convinta che, se l’idea che mi son fatta non è peregrina, sia necessario non farsi prendere né dal disorientamento, né dalla rassegnazione né dallo sconforto.

Mi vengono in aiuto uno slogans e le parole di alcune pensatrici. Il movimento delle donne negli anni ’70 affermò che “il personale è politico” ( l’esatto contrario di ciò che oggi ha il sopravvento è cioè che “la politica è il privato”!) che divenne una rivoluzionaria dichiarazioni di intenti e provò a trasformare il modo di intendere l’impegno e partecipazione sociale rimettendo al centro la persona nella sua dimensione sessuata , storicizzata e collettiva. Le parole di Hanna Arendt, su questo tema, sono attualissime in particolare quando la grande pensatrice affida valore alla comunità, “alla condivisione, alla partecipazione di ogni singola-o individua-o nello spazio pubblico, come luogo comunitario messo in comune”.

La prospettiva è quella di capovolgere la moderna nozione di politica da mera “amministrazione” della società in capacità di agire per con-dividere promuovendo consapevolezza e partecipazione.

Dotarsi di questo spirito partecipativo è per la Arendt capacità di iniziativa , è mettere in pratica un’idea di politica che non è tecnica di governo ma “arte e piacere di stare insieme, di scambiare parole” di trasformare l’esistente.

Su un altro piano Hetty Hillesum (una scrittrice, olandese ed ebrea, che ho “scoperto” recentemente) dimostra come anche in una situazione estrema (addirittura, come fu per lei, il campo di concetramento) si possa, si debba, mantenere salda una libertà morale, vitale, interiore che non ceda davanti alle restrizioni, all’umiliazione, alla decadenza per vivere la vita con “pienezza di senso”.

La Hillesum rappresenta, per me, la capacità di non farsi travolgere dagli avvenimenti, di mantenere spirito critico e consapevolezza, di non cedere al degrado.

Per tutto ciò io credo che mai come adesso ci sia bisogno che tutte le donne e gli uomini che ancora credono nella politica come strumento collettivo di trasformazione e di partecipazione fondato su principi e valori condivisi, sentano la responsabilità di esserci e di agire collettivamente. Un’azione che secondo me non potrà che fondarsi sulla coscienza (di sé), sulla sapienza (della realtà) e sulla speranza (del futuro).

Shqiptarët nëpër botë

Aktiviteti i zhvilluar nga shqiptarët që punojnë dhe jetojnë në Rajonet e Fruli Venezia Giulia dhe Veneto në Itali në funksion të çështjes sonë kombëtare, përveç faktit që demonstron kohezionin dhe integrimin e arritur nga shqiptarët me origjinë nga të gjitha rajonet shqiptare, si dhe integrimin e tyre të mirë në vendin pritës, më solli në vëmendje temën e shqiptarëve të suksesshëm kudo në botë.

Këta përfaqësues të suksesshëm jashtë vendit janë ambasadorët tanë më të mirë. Ata janë pikërisht ata që kanë zhvilluar mundësitë e tyre për punësim dhe arsimim dhe kanë bërë të mundur që komuniteti shqiptar të perceptohet si një vlerë e realizuar.

Historisë së emigracionit të vjetër i është bashkuar ajo e emigracionit të ri të këtyre 20 viteve, duke krijuar një përfaqësim të madh të integruar horizontalisht në hapësirë ​​(midis shqiptarëve nga të gjitha rajonet) dhe vertikalisht në kohë (midis shqiptarëve që kanë emigruar gjatë viteve). Ndërsa më parë lëvizja e "lëvizshmërisë" ishte një domosdoshmëri, sot është një vlerë.

Sipas mendimit tim, sot është momenti për të krijuar një sinergji me këtë burim të çmuar njerëzor dhe financiar, për të krijuar një sistem të ri në një botë pa kufij.

Për të mundësuar këtë objektiv, është e nevojshme të promovohen politika mbështetëse për “ndërkombëtarizimin” e çështjes së bashkatdhetarëve tanë jashtë vendit. Pra, ne duhet të përmirësohemi dhe të jemi më tërheqës, jo vetëm për kapitalin e huaj, por mbi të gjitha të jemi më depërtues në komunitetet shqiptare jashtë vendit, duke e bërë vendin tonë më të mirë për ta.

Është e vërtetë që vitet e fundit, i është kushtuar rëndësi dhe vëmendje më e madhe zhvillimit të infrastrukturës moderne rrugore për të shmangur margjinalizimin e vendit tonë, por kjo duhet të bëhet në një mënyrë më cilësore, duke e zhvilluar atë në të gjithë gamën e saj për të mbështetur diversitetin e transportit urban ose ndërurban, njerëzor ose të mallrave, në përputhje me trendet dhe politikat bashkëkohore mjedisore, dhe ajo që është gjithashtu shumë e rëndësishme është që ky zhvillim i rrjetit rrugor duhet të bëhet në një mënyrë më proporcionale për të shmangur margjinalizimin e zonave të caktuara të vendit. Nëse udhëtoni nëpër Shqipëri, do të vini re se ky disproporcion është i pranishëm. Nëse kjo fillon të realizohet, do të shohim qartë se kjo do të jetë një mënyrë më e mirë, e cila bën të mundur rritjen e sistemit tonë prodhues, duke krijuar sinergjinë e nevojshme me bashkatdhetarët tanë jashtë vendit, si nga pikëpamja e dijes ashtu edhe nga ajo e financave. Ka shumë emigrantë që aplikojnë fenomenin spin-off, duke u shkëputur nga kompanitë e tyre mëmë në vendet ku kanë emigruar dhe me mjete modeste, bazuar në përvojën e fituar, krijojnë aktivitete të ngjashme në vendin tonë. Ky është një proces që duhet të mbështetet nga politika fiskale ose nxitëse krediti dhe jo të pengohet nga barriera burokratike. Kjo duhet të bëhet jo vetëm nga vendet pritëse (për aq sa di unë, vende si Italia apo Gjermania kanë një program të tillë financiar), por mbi të gjitha nga vendi ynë, pasi ato sjellin një kulturë dhe mentalitet të ndryshëm të punës dhe komunikimit bashkëkohor, duke sjellë kështu më shumë zhvillim.

Shumë histori të shqiptarëve të suksesshëm në çdo pjesë të botës, qoftë në art, shkencë, letërsi, studim, karrierë akademike apo si sipërmarrës, janë për ne një inkurajim i jashtëzakonshëm për të kapërcyer vështirësitë që ka krijuar kriza globale, si dhe për të rifituar ritmet e rritjes së disa viteve më parë.

Suksesi i tyre është një shenjë e një Shqipëria vitale për të cilën duhet të bëjmë më shumë, duke menduar për zhvillimin e mjeteve dhe politikave më efikase për të mbledhur dhe vënë në përdorim energjitë e tyre pozitive, të cilat janë provë e gjallë e përvojës së tyre jashtë vendit si dhe e një imazhi pozitiv të vendit tonë, i cili herë pas here nuk korrespondon me realitetin dhe pritjet tona, për ta bërë sistemin tonë më efikas dhe organik.

Mendoj se në funksion të këtij objektivi: forcimit të kapacitetit dhe fuqisë sonë zhvillimore, do të jetë një hap i mirë dhe interesant të angazhojmë zyrtarë diplomatikë, bashkëpunëtorë dhe shoqata të ndryshme shqiptare brenda dhe jashtë vendit, gjë që do të bëjë të mundur përmbledhjen e treguesve të tyre të vlefshëm, duke organizuar ditë të veçanta, të cilat i kushtohen promovimit të hapave të ndërmarrë në këtë drejtim.

Ky komunikim dhe koordinim do të mundësojë reformat institucionale shumë të nevojshme, duke filluar me një reformë organizative të Ministrisë së Punëve të Jashtme, e cila duhet të përfshijë brenda saj struktura të caktuara në funksion të politikave për shqiptarët jashtë vendit. Paralelisht, mendoj se duhen bërë ndryshimet e nevojshme në reformën zgjedhore, e cila duhet të përfshijë edhe modifikimet përkatëse, të cilat mundësojnë përfshirjen e emigrantëve në procesin zgjedhor, në vendet ku ata punojnë, studiojnë dhe jetojnë, pa shtuar kosto shtesë në pjesëmarrjen e tyre, gjë që sjell pas saj "abstenimin" e tyre në shumicën e tyre. Kjo reformë duhet të përfshijë, pse jo, përfaqësimin e tyre në strukturat që rrjedhin nga këto procese zgjedhore.

Kjo e drejtë bëhet edhe më e domosdoshme nga fakti që vendi ynë është në listën e vendeve me një përqindje të lartë të popullsisë në emigracion, pothuajse një e treta e saj. Kjo shifër e konsiderueshme e bën praninë e tyre në këto procese zgjedhore me të drejta përfaqësimi më të dobishme, si një masë me një rol përcaktues dhe cilësor, duke mbështetur programet dhe politikat më progresive dhe bashkëkohore. Përvoja e vendeve me emigracion të kësaj madhësie si vendi ynë, siç është Italia fqinje, mund të zbatohet pa hezitim.

Është koha të mbështetemi edhe te shqiptarët jashtë vendit, jo vetëm si dërgues të remitancave, për të cilat jemi mjaft të shqetësuar, për ta bërë atdheun tonë më të mirë për të gjithë. Emigrantët janë një vlerë e shtuar në rrugën tonë të zhvillimit.

Luiza Hoxhaj

Tiranë më 02.11.2010

Botuar në Gazetën Tirana Observer më 06.11.2010