Cerca nel blog

domenica 28 ottobre 2007

Largimi i gjeneratorit te humbjeve shpeton PD

Largimi i gjeneratorit te humbjeve,shpeton PD

Nga Luiza Hoxhaj
Deputete e Kuvendit te Shqiperise

Te guxosh ka gjithmone nje kosto, ka nje fature, te cilen zakonisht duket sikur e paguan vetem ai qe guxon. Sepse te guxosh ke perballe dy alternative: -“Heroin” dhe viktimen”, te cilat mund te te ndjekin se bashku por edhe vec e vec.
Shembuj te tille te guximit kemi me dhjetra ne historine tone te pluralizmit shqiptar, qe fillojne nga lideri Nano, nga rrahjet e Gjinushit, Cekes, Zogajt, Imamit, Rames, Gonxhes e deri tek burgosja e gazetareve Martin Leka, Aleksander Frangaj etj. Goditja per eleminim ndaj N.Legisit e E.Rames, rrahjet e keqtrajtimet ndaj opozites, qe kulmuan me 28 majin 1996-es, jane vetem disa shembuj, qe deshen te vrasin kurajon civile te kundershtareve politike.
Ne kete rrjedhe ishte i domosdoshem edhe guximi kolektiv, kurajoja e protestes mbare popullore ne 1997, per te cmontuar nje e nga nje elementet e nje shteti te eger, qe degjeneroi gradualisht nga nje demokraci ne diktature. Deri atehere nuk kishte qene i mjaftueshem presioni i opozites, i intelektualeve apo individeve, qe kishin guxuar ta sfidonin shtetin e atehereshem represiv.
Procesi i hetimit te ngjarjeve te 97-es, qe u nis nga parlamenti aktual nuk e realizoj qellimin e tij. S’kishte si te ndodhte ndryshe kur edhe aty kishte nje hendek te madh midis paleve te interesuara ose jo per te zbardhur kete te vertete (Fakti, qe titullari i ketij komisioni te famshem del sot ne tribuna mitingjesh ne krah te Berishes nuk do koment).
Moscuarja deri ne fund e pergjegjesive te katrahures se 1997 dhe mospenalizimi i fajtoreve ben qe shkaktaret dhe autoret e vertete te saj te livadhisin te qete e te vazhdojne te djegin e shkaterrojne. Protesta teper e fuqishme dhe paqesore e popullit vlonjat, me te cilien u bashkua gjithe Shqiperia nga dt 5.02.1997, pasqyrimi, qe ju be asaj ne mediat e huaja, greva e studenteve te universitetit “Ismail Qemali” te Vlores, qe nuk po i linin alternative tjeter vec doreheqjes pushtetareve te atehereshem, i detyroi pushtetmbajtesit te inskenonin ngjarje shume te renda si ajo e 28 Shkurtit te 1997, per t’i perdorur si alibi apo “pasaporte “ per te shpallur gjendjen e jashtezakoneshme, per te rrethuar e masakruar vecanerisht Vloren dhe vlonjatet si dhe per t’a prezantuar ate si nje proteste te dhuneshme, duke hapur depot dhe duke lejuar armatosjem e popullates.
Por autoritaret dhe diktaturat sado represive qofshin gjithmone deshtojne. Keshtu ndodhi edhe me Saliun. Megjithate humbesi i 1997, humbesi i Kushtetutes, i cili megjithese rezultoi i tille edhe dy here te tjera me 1998 dhe 2000 nuk do ta kuptoj e pranoj kete fakt.(pa permendur ketu deshtimin e kryengritjes se armatosur me 14 Shtator 1998). Realiteti e con ate ne deshperim. Dhe c’mund te bej nje i deshperuar vec t’a kaloj pergjegjesine tek te tjeret, te shaje e te mbjell vrere per ata, qe i jane "ngateruar" neper kembe.
Keshtu ky i paudhe (sic i thone vlonjatet) lufton si Don Kishoti.
Per keto aresye une e ndjej te nevojeshme te fillojme te bejme trasparencen e kesaj periudhe. Mendoj se 4 vjet mundt te jene te mjaftueshme per te qene te kthjellet dhe per te gjykuar me gjakeftohtesi e vertetesi ate periudhe.
Deshmitare okular jane te shumte, dshmitar eshte nje popull i tere,  Keto kater vjet nuk mund te lejojme, qe duke shpifur e trasformuar te verteten te sherbejne si lavatrice e krimit te ngritur ne institucion ne ate periudhe, e qe vazhdon te “vrase “ edhe sot ne menyre te nxitur e deri te organizuar nga elemente te inkriminuar.
E verteta sado e hidhur qofte per kedo duhet te ritregohet.
Te verteten e vitit 1997 s’mund ta erresoje as vulgariteti i shpifjeve te nje gazete, qe eshte krijuar enkas per te denigruar Vloren dhe vlonjatet, e mandej kunder cdo kundershtari politik te klanit berishian.
Ne kete gazete te quajtur te pavarur sundon gjuha e urrejtjes dhe percarjes, qe ajo perpiqet te percjell tek lexuesi dhe opinioni publik, duke u perpjekur, qe t’a manipuloje ate, megjithese te “verberit” jane fare pak.
Qellimi yne i perbashket eshte te ndertuarit e nje shoqerie demokratike ku te mos na shiten djajte per engjej.
Por nese perpiqemi t’a bejme kete se pari duhet te rigjenerojme rregullat baze te nje mendesie demokratike.

1-Respektimi i dinjitetit te cdo njeriu.
Por tek ne nuk ndodh keshtu. Une personalisht jam nje prej atyre personave, qe u eshte cenuar rende dinjiteti ne menyre cinike dhe absurde. Kjo ndodh, sepse kam demostruar nje angazhim qytetar, si mijera te tjere, sepse nuk kam qene dhe s’kam per te qene ndonjehere indiferente ndaj asaj, qe ndodh perreth. Akoma me trondites eshte fakti kur luan me emrin e atyre, qe nuk jetojne me, te cilet me se pakti jane viktima te menyres se si qeverisi dhe i shperdoroi institucionet klani i Berishes.
Dhe perseri nuk e kane per gje keta lloj politikanesh apo gazetaresh te luajne me dhimbjen e atyre, qe mbeten pas, duke u hapur plage mbi plage.

2-Cilesi e dyte e kesaj mendesie eshte te qenurit aktiv.
Ne nje shoqeri demokratike eshte e nevojeshme pjesemarrja e qytetareve. Nje menyre e kesaj pjesemarrjeje eshte edhe thenia me ze te larte e te vertetave te medha apo te vogla qofshin ato.

3-Tipar tjeter shume i rendesishem eshte respekti ndaj ligjit.
Duke e pare nen kendeveshtrimin e temes, qe po trajtojme rezulton, qe ai qe shpif dhe cenon padrejtesisht dinjitetin e tjetrit ka shkelur ligjin dhe kur shkel ligjin duhet te ndeshkohesh sipas tij. Pikerisht per te respektuar ligjin, une me ne fund kam vendosur te padis ne gjykate shpifesit denigruesit dhe cenuesit e dinjitetit tim, duke dhene dhe une nje shembull nder shume te tjere, qe e kane bere kete me pare.

Shtrohet pyetja: Perse nuk e kam bere kete me pare?
Te gjitha i kam kaluar me mosperfillje, indifference, me tolerance sic ngjet rendom ne shoqerite demokratike dhe duke injoruar ate pjese te padenje te kasaj shoqerie, qe kerkon te ndertoje te ardhmen mbi skeletet e te tjereve. Artikullin “PD pasuri kombetare pa Berishen” te botuar ne “Koha Jone” te dt 02.12.2000, e quaj si celje te ketij diskutimi dhe jo mbyllje te tij. Te gjitha keto kerkoj t’i bej ne emer te se ardhmes, jo per te kthyer koken prapa, por per te pare gjithmone perpara, per te permiresuar gjitheshka ne rrugen tone, duke mesuar nga gabimet e te tjereve, per te mos lejuar renien ne situate dramatike te ngjashme. Per te realizuar kete kam tere moralin e nevojshem si dhe inkurajimin e bashkeqytetareve si dhe zgjedhesve te mi.
Ne si popull vital jemi ne gjendje te gjenerojme vlera te tilla positive. Vlora, qe i ka dhene kaq shume Shqiperise ne momente kyce dhe kthesash te rendesishme ka gjithashtu potencialin te gjeneroj vlera te tilla.
Duke i bashkuar ketij vullneti pozitiv edhe punen e bere ne tre vjet e gjysem te qeverisjes se “Aleanca per Shtetin”, me maxhorance socialiste, ne do te vazhdojme te punojme per te bere te njohur imazhin real te Vlores te cilin u munduan t’ia shtremberonin tmeresisht edhe duke ja denigruar djemte dhe vajzat e saj nga me te miret deri ne tjetersim te identitetit.
Vlora dhe vlonjatet nuk pranojne mbi supe balten, ajo le t’u mbetet njerezve te erresires, atyre, qe organizuan Marsin1997, shtatorin1998, atyre, qe hedhin shtyllat e tensionit ne ere, atyre qe cenojne emrin e Shqiperise ne bote, atyre qe hapen burgjet e nxorren kriminelet, anonimeve qe hedhin gurin e fshehin doren.

Ky shkrim u botua ne gazeten “Koha Jone”,dt 25.dhjetor 2000,fq 12,rubrika POLITIKA,ne pergjigje te nje shkrimi te gazetes”55”